książkę “Jak kochać dziecko” Janusza Korczaka

To była/jest bardzo ważna dla mnie książka. Polecam.

“… Nie zrzekaj się nieprzespanych nocy. One dają to, czego nie da książka, niczyja rada. Bo tu wartość nie tylko w wiedzy, ale w głębokim przewrocie duchowym, który nie pozwala powracać do jałowych rozmyślań: co być by mogło, co być powinno, co byłoby dobre, gdyby… Ale uczy działać w warunkach, które są.
Podczas tych nocy urodzić się może cudowny sprzymierzeniec, anioł stróż dziecka – intuicja macierzyńskiego serca, jasnowidzenie…”

“… Często spotkać się można ze zdaniem, że macierzyństwo uszlachetnia kobietę, że dopiero jako matka dojrzewa duchowo. Tak, macierzyństwo nasuwa płomiennymi zgłoskami zagadnienia obejmujące wszystkie dziedziny życia zewnętrznego i duchowego; ale ich można nie dostrzec, tchórzliwie odsunąć na odległą przyszłość lub obruszać się, że ich rozwiązania kupić nie można. Kazać komuś dać gotowe myśli to polecić obcej kobiecie, by urodziła własne twe dziecko. Są myśli, które w bólu samemu rodzić trzeba, i te są najcenniejsze…”

“…Dziecko, które urodziłaś, waży dziesięć funtów. Jest w nim osiem funtów wody i garść węgla, wapnia, azotu, siarki, fosforu, potasu, żelaza. Urodziłaś osiem funtów wody i dwa popiołu. A każda kropla tego twojego dziecka była parą chmury, kryształem śniegu (…) mętem kanału miejskiego. Każdy atom węgla czy azotu wiązał się w miliony połączeń. Tyś tylko zebrała to wszystko, co było… Ziemia zawieszona w nieskończoności. (…) Takie to kruche, że je zabić może bakteria, która tysiąc razy powiększona jest dopiero punktem w polu widzenia.. Ten pyłek ogarnie myślą wszystko: gwiazdy i oceany, góry i przepaście….

“…W obawie, by śmierć nie wydarła dziecka, wydzieramy dziecko życiu; nie chcąc, by umarło, nie pozwalamy żyć. Wychowani sami w deprawującym bezwładnym oczekiwaniu tego, co będzie, ciągle spieszymy się w czarów pełną przyszłość. Leniwi nie chcemy szukać piękna w dniu dzisiejszym, aby przygotować się na dostojne przyjęcie jutrzejszego poranka: jutro samo ma przynieść natchnienie. Czym jest owo: “gdyby samo już chodziło, mówiło” – czym, jeśli nie histerią oczekiwania. (…) Gdy wreszcie jest jutro, czekamy na nowe (…) Polowa ludzkości nie istnieje; jej życie to żart. (…) Czym to DZIS dziecka jest gorsze, mniej cenne od jutra? Jeśli o trud chodzi, ono będzie trudniejsze (… Dla jutra lekceważy się to, co je dziś cieszy, smuci, dziwi, gniewa, zajmuje. Dla jutra, którego ani rozumie, ani ma potrzebę zrozumieć, kradnie się lata życia, wiele lat”.

Dobra, kończę, bo mogłabym tym sposobem przepisać pół książki. Po prostu przeczytajcie. Mądre, naprawdę mądre.
pozdrawiam

Iwona i mała Matylda