Witajcie,
Od września mój synek chodzi do przedszkola i w sumie od tego czasu zauważyłam problem w jego zachowaniu. Wcześniej się przy nas przebierał, nie wstydził się nagości za to od niedawna zaczął się “ukrywać”. Jego wychowawczyni wspomniała, że jeden kolega raz się śmiał z jego przyrodzenia. I tu problem problem. Synek ma 3,5 latka a jego penis ma 11 cm (nie w zwodzie) Jego ojciec ma 12 cm a jest dorosły. Może powinnam iść w tej sprawie do jakiegoś lekarza? Mąż się śmieje ze mnie a ja się martwię…
3 odpowiedzi na pytanie: Wstydliwa anatomia
Witam, uważam, że niepokój jaki Pani odczuwa jest zrozumiały ponieważ strefy intymne i seksualność dziecka to bardzo delikatny temat. Nie wiem czy orientuje się Pani w kwestii rozwoju seksualnego najmłodszych. Mimo wszystko polecam zajrzeć do książki : M. Beisert, Seksualność w cyklu życia człowieka, Warszawa 2011, s. 116-124.
Treści i tematy poruszane w owej pozycji będą bardzo pomocne w zauważaniu zmian, jakie następują w rozwoju Pani syna. Szczególnie znaczące dla owego wątku problemy są w sumie kluczowe dla życia każdego człowieka.
W początkowej fazie życia (do 3 lat) dzieci są w bardzo bliskiej relacji z matką. To właśnie ona stymuluje? ciało? niemowlęcia. Dzięki tej intymnej relacji dziecko nawiązuje więź z rodzicem, czuje akceptacje i bezpieczeństwo. Pierwszy moment, kiedy to mama odstawia dziecko od piersi i dziecko zaczyna identyfikować się również z ojcem, pozwala na scalenie rodziny.
Drugi etap zwany edypalnym ( z którym obecnie zaczyna zmagać się Pani syn) zaczyna się wlaśnie w okresie przedszkolnym. W owym czasie dziecko zaczyna zmagać się z własną?płciowością? i? cielesnością?. Jest zrozumiałe, że dla poznania siebie, duże znaczenie dla dziecka będzie miał kontakt zarówno rodzinny jak i rówieśniczy. Seksualność dziecka w tym okresie, często kształtuje się poprzez pojawienia się uczucia zazdrości o jedno z rodziców( syn z ojcem zazdrosny o matkę, córka z matką zazdrosna o ojca). Jeżeli owy konflikt zostanie pozytywnie rozwiązany, tzn dziecko odczuje że jest kochane i nierozłącznie w rodzinie, to dzięki temu będzie mogło prawidłowo postrzegać własną? cielesność?. To właśnie rodzice pokazują dziecku, że trwają w bardzo bliskim, ścisłym, nierozerwalnym związku, a wychowanek widzi, że jest szansa podobną relację stworzyć w grupie rówieśniczej. Są to ważne sygnały dla dziecka, związane z jego? ciałem? i pozwalają na odnalezienie się w strukturze społecznej. Dzieci poznają swoje ciała, zaczynają dostrzegać różnice, jest to naturalny etap ich wzrastania.
Myślę, że warto już teraz porozmawiać z chłopcem o jego wyglądzie i jeżeli to możliwe nie dopuszczać do tego, aby negatywny incydent z kolegą się powtarzał. Może jego zahamowania i nieśmiałość zmniejszy się wraz ze zrozumieniem zachodzących zmian. Powodzenia
Odnosząc się do Pani wypowiedzi i wypowiedzi wyżej napisanej, uważam, ze problem wcale nie jest związany z rozwojem seksualności u dziecka. W związku z tym, że w ostatnich miesiącach pracowałam nad przebieg seksualności u dzieci, troszeczkę zagłębiłam się w temat i owszem poczucie wstydu jest związane z okresem rozwoju, ma to też związek z okresem edypalnym, jednak problem, który przedstawiła Pani pojawił się od momentu pójścia do przedszkola. Zderzenie się dziecka z nowym środowiskiem stawia mu wiele trudnych do zrozumienia i poukładania w głowie sytuacji. Pojawia się wiele nowych osób w życiu dziecka – rówieśnicy, opiekunowie grup, jednak najważniejszą rolę w kształtowaniu się seksualności dziecka w tym okresie odgrywają rodzice, a także w pewnym stopniu rówieśnicy. I tu właśnie rówieśncy mogli odegrać znaczącą rolę w poczuciu wstydu Pani synka. Problem wyśmiewania pojawia się na każdym kroku i w każdym momencie życia. To jak dziecko poradzi sobie z wyśmianiem przez kolegów/koleżanki zależy od jego siły charakteru. Ważne jest też to jak nauczyciel zareagował na tę sytuację, jeżeli odpuścił problem będzie się pogłębiać, jeżeli zwrocił uwagę na forum nazywając rzeczy po imieniu pogroszył sprawę, a jeżeli zrobił to dyskretnie i dał do zrozumienia że w klasie dziecko może czuć się bezpiecznie, niedługo wszystko powinno wrócić do normy. Fakt, że syn ma spore przyrodzenie nie powinien także zostać bagatelizowany. O seksualności dzieci nie należy się bać rozmawiać, ponieważ strach przed rozmową przyniesie jeszcze gorsze konsekwencje niż podjęcie próby rozmów. Czy udać się do lekarza pozostawiam w Pani rozważaniu, jeżeli niepokoi to Panią bardzo to może dla poczucia, że zrobiło się wszystko dla swojego dziecka warto taką wizytę umówić.
Pozdrawiam.
uważam, że nie ma powodu do zmartwień. z dzieckiem należy porozmawiac i mu wytlumaczyc. jezyk oczywiscie dopasowując do jego wieku i możliwości rozumienia świata. ja pamiętam jak miałam duży problem z rozmawianiem z córką na tematy ‘dorosłych’. nie wiedzialam ile moge powiedziec itd.. ale znajoma mnie namowila na takie warsztaty dla rodziców (te na których byłam organizowała przychodnia medintel w Wilanowie). i rzeczywiscie, jest to bardzo pomocne. wydaje mi się, że nic tak nie pomoże w tej sytuacji jak odpowiednio poprowadzona rozmowa. dlatego może warto się zastanowić nad jakąś konsultacją ze specjalistą jeśli czujesz, ze temat jest dla CIebie cięzki). pozdrawiam!
Znasz odpowiedź na pytanie: Wstydliwa anatomia