Religia w szkole

Religia: czy jest obowiązkowa?

Religia jest jednym z dwóch dobrowolnych przedmiotów w szkole. Drugim z nich jest etyka. To, czy dziecko będzie uczęszczać na zajęcia z religii uzależnione jest od decyzji podjętej przez rodziców. Potrzebne jest bowiem ich pisemne oświadczenie o tym, że życzą sobie, by dziecko brało udział w lekcjach religii. Deklaracja ta może zostać w każdej chwili cofnięta i dziecko bez konsekwencji może przestać brać udział w zajęciach.

Czy religia wlicza się do średniej?

Od roku szkolnego 2016/2017 religia zgodnie z przepisami zaczęła wliczać się do średniej. Ocena z tego przedmiotu liczona jest jak ocena z każdego innego przedmiotu. Dziecko może uczęszczać zarówno na religię, jak i na etykę. Jeżeli uczęszczało tylko na zajęcia z jednego z tych przedmiotów, to wtedy na świadectwie widnieje jedna ocena przy polu „religia/etyka”, bez wskazania, o który przedmiot chodzi. Jeśli uczeń uczęszczał zarówno na etykę, jak i na religię, wtedy oceny są dwie i obydwie się liczą do średniej. Z kolei, gdy uczeń nie chodził na żaden z tych przedmiotów, wtedy pole przy nich pozostaje oznaczone poziomą kreską.

Czy dziecko powinno chodzić na religię?

Zdania rodziców są bardzo podzielone. I to nie tylko ze względów religijnych – zdarza się bowiem, że na religię uczęszcza dziecko niewierzącej pary, a z kolei w zajęciach nie uczestniczy maluch wychowujący się w rodzinie wierzącej. Pierwsi rodzice z naszego przykładu chętnie posyłają swoją pociechę na lekcje religii, ponieważ chcą, by poznawała świat i mogła sobie wyrabiać swoje zdanie, przekonania i wierzenia. Drudzy rodzice nie pozwalają dziecku chodzić na religię, ponieważ nie odpowiada im sposób przekazywania wiedzy i prowadzenia zajęć. To właśnie postać katechety bardzo często wpływa na decyzje obydwu przykładowych par rodziców. Wspaniały pedagog wie, jak rozmawiać z dziećmi, dawkować im wiadomości ze względu na ich wiek, jak tłumaczyć świat w poszanowaniu dla przekonań innych. Inny typ nauczyciela może łatwo zniechęcić dziecko opowiadając im o rzeczach niewłaściwych dla jego wieku, w sposób, który kłóci się ze światopoglądem rodziców. Każdorazowo ocena tej sytuacji należy właśnie do nich, podobnie jak decyzja o tym, czy dziecko powinno uczęszczać na religię.