Religia w szkole to od kilkunastu lat temat, który wywołuje wiele kontrowersji. Dyskusje dotyczące tego przedmiotu trwają nieustannie nie tylko wśród podzielonych zdaniem rodziców, ale także nie milkną rozmowy prowadzone przez polityków. To, czy religia w szkole być powinna, znajduje zarówno swoich zwolenników, jak i przeciwników, a obowiązujące prawo pozostawia swobodę wyboru.
Religia: czy jest obowiązkowa?
Religia jest jednym z dwóch dobrowolnych przedmiotów w szkole. Drugim z nich jest etyka. To, czy dziecko będzie uczęszczać na zajęcia z religii uzależnione jest od decyzji podjętej przez rodziców. Potrzebne jest bowiem ich pisemne oświadczenie o tym, że życzą sobie, by dziecko brało udział w lekcjach religii. Deklaracja ta może zostać w każdej chwili cofnięta i dziecko bez konsekwencji może przestać brać udział w zajęciach.
Czy religia wlicza się do średniej?
Od roku szkolnego 2016/2017 religia zgodnie z przepisami zaczęła wliczać się do średniej. Ocena z tego przedmiotu liczona jest jak ocena z każdego innego przedmiotu. Dziecko może uczęszczać zarówno na religię, jak i na etykę. Jeżeli uczęszczało tylko na zajęcia z jednego z tych przedmiotów, to wtedy na świadectwie widnieje jedna ocena przy polu „religia/etyka”, bez wskazania, o który przedmiot chodzi. Jeśli uczeń uczęszczał zarówno na etykę, jak i na religię, wtedy oceny są dwie i obydwie się liczą do średniej. Z kolei, gdy uczeń nie chodził na żaden z tych przedmiotów, wtedy pole przy nich pozostaje oznaczone poziomą kreską.
Czy dziecko powinno chodzić na religię?
Zdania rodziców są bardzo podzielone. I to nie tylko ze względów religijnych – zdarza się bowiem, że na religię uczęszcza dziecko niewierzącej pary, a z kolei w zajęciach nie uczestniczy maluch wychowujący się w rodzinie wierzącej. Pierwsi rodzice z naszego przykładu chętnie posyłają swoją pociechę na lekcje religii, ponieważ chcą, by poznawała świat i mogła sobie wyrabiać swoje zdanie, przekonania i wierzenia. Drudzy rodzice nie pozwalają dziecku chodzić na religię, ponieważ nie odpowiada im sposób przekazywania wiedzy i prowadzenia zajęć. To właśnie postać katechety bardzo często wpływa na decyzje obydwu przykładowych par rodziców. Wspaniały pedagog wie, jak rozmawiać z dziećmi, dawkować im wiadomości ze względu na ich wiek, jak tłumaczyć świat w poszanowaniu dla przekonań innych. Inny typ nauczyciela może łatwo zniechęcić dziecko opowiadając im o rzeczach niewłaściwych dla jego wieku, w sposób, który kłóci się ze światopoglądem rodziców. Każdorazowo ocena tej sytuacji należy właśnie do nich, podobnie jak decyzja o tym, czy dziecko powinno uczęszczać na religię.