a miałam być marcówka… opowiem Wam jak było

Jeszcze niedawno pisałam na tym forum jako przyszła mamusia, no i miałam być marcówką, bo termin był na 02.03. Ale pewnego dnia obudziłam się o piątej nad ranem z dziwnym uczuciem, że zaraz coś się stanie. Zdążyłam tylko otworzyć oczy, kiedy usłyszałam pękający balon. To naprawdę niesamowity dźwięk. Potem poczułam ciepłą wodę spływającą mi po udach. Prawdziwy wodospad. Byłam dziwnie spokojna, obudziłam męża, który po omacku, jeszcze zaspany wyszukał dla mnie jakiś ręcznik (łóżko już całe pływało, naprawdę nie wiem, gdzie się we mnie pomieściło tyle wody). Spokojnie umieściłam sobie ten ręcznik między nogami, spokojnie się ubrałam, mój mąż w między czasie zdążył wypić kawę, wzięliśmy torbę, która stała przygotowana już od tygodnia i poszliśmy do samochodu. Byłam strasznie z nas dumna, że nie spanikowaliśmy, tylko wszystko przebiegło tak bez nerwacji. Pojechaliśmy do szpitala. Wybrałam sobie wcześniej szpital MSWiA na Wołoskiej (Warszawa). Przyjechaliśmy na izbę przyjęć, gdzie lekarz mnie obejrzał (jak się okazało potem tylko “z grubsza”, bo nie zauważył, że dzidzi leży nóżkami do wyjścia), a mąż w tym czasie poszedł opłacić rodzinny poród i jednoosobową salę porodową (a co, raz się żyje, chcieliśmy mieć ten komfort). Potem poszliśmy na tę salę, a mnie podłączyli do KTG. Fajnie było słuchać bicia serca maleństwa, tylko po skurczach nie było ani śladu. Pomyślałam sobie, że chyba czeka nas długa przeprawa. Pomyliłam się, bo przyszła pani doktor, która obmacała fachowo brzuszek i nakrzyczała na lekarza dyżurnego i położną, że nie potrafią rozpoznać położenia dziecka (hihi, dobrze że wogóle ktoś się zorientował, bo minęły już prawie dwie godziny, jak przyjechałam do szpitala ) No i wyszło na to, że będzie cesarka. Sama operacja poszła bardzo szybko, to znaczy ja tak to odczułam, bo naprawdę, to trwała trochę ponad godzinę (przy okazji musieli mi wyciąć mięśniaka). Miło wspominam panią anestezjolog, która starała się mnie uspokoić, bo serce galopowało mi z wrażenia i cała się trzęsłam, nie ze strachu, ale z emocji. Dostałam takiej trzęsawki, że nie mogłam się opanować, aż głupio mi było… Kiedy zaczęło działać znieczulenie, pozwolono wejść mojemu mężowi i był ze mną przez całą operację. Znieczulili mnie od pasa w dół, więc byłam przytomna i powiem Wam, że to dziwne uczucie, kiedy się ma świadomość, że mnie właśnie rozcinają i grzebią w bebechach. Mąż cały czas patrzył, co robią i mówił do mnie, ja też trochę czułam, kiedy operowali – czułam ucisk, ciągnięcie, troszkę też ból, ale nie był silny. A kiedy wyjęli mi z brzucha synka, nie mogłam uwierzyć, że to już, że to naprawdę się dzieje i dzieje się ze mną… to bardzo dziwne uczucie, takie szczęście pomieszane z niedowierzaniem. Synka zabrali do badania. Poszedł z nim mój mąż, a mnie w tym czasie zszyli. Potem pojechałam na salę pooperacyjną. Moja druga połowa poszła tam ze mną. Siedział przy mnie cały dzień, aż do dziesiątej wieczorem. Słowo daję, że jeżeli się wahacie, czy rodzić z mężem, to naprawdę warto mieć go przy sobie. To bardzo, bardzo pomaga. Mi było by bez niego znacznie trudniej. Działał na mnie jak uspokajacz. A poza tym takie wspólne przeżycie baaardzo zbliża. Synusia pokazali nam jeszcze raz tego sameg dnia, ale pierwszą dobę spędził na oddziale noworodków. Tego samego też dnia wieczorem kazali mi już wstać. Oj, nie było lekko. Szew bolał i ciągnął, ale potem z każdym dniem było lepiej, szczególnie, jak starałam się ruszać i się rozchodziłam, to bolało mniej i tak się dobrze wszystko goiło, że już w środę ( a urodziłam w niedzielę) pozwolili mi wyjść do domu. I w ten sposób przyszedł na świat mój Filipek, moje szczęście. Trochę się przydługo rozpisałam, ale chciałam się tym z Wami podzielić. Zyczę Wam powodzenia, niech Wasze dzieciątka będą dla Was taką radością, jaką jest mój synek dla mnie. Trzymajcie się cieplutko

Gośka i Filipciu