Cud narodzin Helenki cz.1-refleksje ogólne/długie/

Obiecuję, że to już po raz ostatni spamuję, wszędzie ten sam post wklejając, bo też po raz ostatni jest to post “ogólnoużytkowy”. Następne części wrażeń z porodu, jako ściśle wyspecjalizowane, zamieszczę już na przeznaczonym do tego forum!

Po pierwsze, kochane dziękuję niesamowicie za tony życzeń i dobrych słów, jakie od wczoraj nieprzerwanym strumieniem do nas płyną…. Aż mi się oczy spociły, gdym dzisiaj pocztę sprawdziła… I tym dla mnie różni się ‘virtual’ od ‘reality’, że w tej ostatniej o wiele łatwiej o bezinteresownie niesympatyczne i nieżyczliwe osoby, bez ogródek obrzydliwie niepochlebne komentarze swoje na temat liczby moich dzieci, czy życiowych wyborów itp. w oczy wygłaszające! Jako żywo nigdy się z czymś takim nie spotkałam w (z założenia) anonimowych, netowych kontaktach… Zastanawiające?

Teraz wszyscy śpią, Helena wyćwiczonym ruchem piastowana jest przy cycu pod półeczką z klawiaturą – to już czwarte moj noworodek “online” od 2000 roku – Gapek, Weronika, Marianka i teraz ona. 50-paro centymetrowy ślimak prześlicznie wpasowuje się na kolanach; potem będzie gorzej 🙂

Po drugie – postaram się zawrzeć tutaj odpowiedzi na pytania, które padły w postach z gratulacjami 🙂

A teraz do meritum, czyli do sprawy porodu pośladkowego siłami natury, który tyle kontrowersji wzbudził był na forum 🙂

W kwestii porodu wiele rzeczy, właściwie wszystko poszło nie tak jak planowałam! To znaczy z wyjątkiem uniknięcia cesarki… W końcu COŚ musiało mi się udać…

To była moja siódma ciąża (szóste dziecko) i tym razem naprawdę liczyłam na poród domowy. Planowałam go od 3 lat (i trzech ciąż), z tym, że poprzednie dzieci wcześniakami się okazywały, co z zasady wykluczało poród poza szpitalem… Tym razem po przekroczeniu 35 tygodnia ufałam, że się uda… To nieszczęsne pupne ułożenie po raz kolejny pokrzyżowała moje plany…. Byłam przekonana, wierzyłam (i nadal tak jest!), że poród w domu, jest najbezpieczniejszą i najbardziej naturalną metodą wydania kolejnego dziecka na świat. Ale tylko w przypadku gdy ma się tak duże doświadczenie i taką znajomośc swojego ciała i swoich reakcji, jakie ja mam, gdy ciąza przebiega bez komplikacji, gdy wsłuchuje się w swoje ciało i prawidłowo odczytuje reakcje własne i dziecka, które właśnie się rodzi…

=========1==============
Cały poród trwał 6 godzin od momentu odejścia wód. Strasznie długo, zważywszy że to szósty raz oraz mając na uwadze, że poprzednią Mariannę, rok temu urodziłam w niecałe dwie godziny… ale tym razem była to pupa…

Tym razem zostałam okablowana, podłączona do tysięcy aparatów, wypełniona hektolitrami oksytocyny, medykamentów, znieczuleń (niestety też)… Od niepamiętnych czasów czegoś takiego nie przeżywałam, porodu wspomaganego nie miałam od 2001 roku, gdy to rodziłam wcześniaka po odejściu wód bez akcji porodowej (a jeszcze poprzednio wspomaganie stosowano, gdy rodziłam pierwsze dziecko w 1987!).

Zupełnie nie tak sobie wyobrażałam narodziny Helenki, ale czego się nie robi, coby uniknąć cesarki…. Ta nieszczęsna pupa znowu pomieszała nam szyki!

=========2==============
Fakt, że wypisano nas po 24 godzinach. Ale w moim obecnym szpitalu generalnie taka możliwość nie istnieje. To znaczy – istnieje w każdym szpitalu, Boże chyba się plączę. Po prostu po ośmiu godzinach od porodu można wypisać się na własną prośbę, jeżeli nic złego się nie dzieje. W moim (naszym) przypadku pozwolono nam wypisać się na własne żądanie dopiero po dobie (znowu ta nieszczęsna pupa… hmmm), żebym nie straciła uprawnień do powrotu do szpitala w razie komplikacji… Jakich komplikacji???

Co do wcześniejszego wypisu, to wiem z doświadczenia, że istnieje taka możliwość (i to nie na własne żądanie, ale po prostu), w warszawskiej św. Zofii. Osobiście tam w przeszłości z tego przywileju korzystałam 🙂 Z tym że przy pierwszym dziecku, po pierwsze mało kto z takich rzeczy korzysta, a po drugie – sam szpital chyba pierwszorazowym i niedoświadczonym mamom (bez urazy! 😉 szczególnie z takim rozwiązaniem się nie narzuca 🙂

=========3==============
No i jeszcze zupełnie offtopicowo i na marginesie sprawa poruszona parę razy (przepraszam, że nie cytuję dosłownie). To że urodziłam i zaraz dałam znać osobiście na forum o tym fakcie, to PESTKA!. Gdy rok temu w lipcu Mariankę rodziłam, to mało brakowało, a bym prawdziwie netowy poród miała 🙂 Pisywałam wtedy na jednym ze ‘światowych’ forum dla oczekujących w sierpniu 2002. Grupa była wyjątkowo aktywna, i zdążyłam nawet (mimo że poród niecałę 2 godziny trwał) zadzwonić do swojej “due date buddy” i powiadomić że rodzę, a ona od razu to na forum wrzuciła… Gdyby wszystko trwało dłużej, pewnie by zdążyły oddzwonić, a tak wszystkie telefony przyjmowałam “już po”. A gdybym miała dostęp do netu w prowincjonalnym szpitalu, to kto wie… he he!
Ale to tylko taka luźna dygresja 🙂

=========4==============
Na zakończenie jeszcze raz powtórzę – warto było spróbować bez cesarki!!! W domu po 24 godzinach, bez żadnego nacięcia i rozerwania, ale polecam dpiero przy szóstym dziecku… A może i w domu by się udało??? Ale czy warto ryzykować??? Tego już nigdy się nie dowiem…

=========5==============
A moja wielka, choć nigdy oficjalnie nie wypowiedziana (a sygnalizowana nawet tutaj, chociaż nowa jestem…) prywatna wojna ze szpitalami nadal trwa… W ciągu 24 godzin pobytu w szpitalu zasłyszane… z ust personelu medycznego… (choć muszę przyznać, że nie “w oczy”!)

“Znowu jakaś Ruska?” – bo do naszego szpitala często kobiety zza wschodniej ganicy przyjeżdzają, coby godnie urodzić… “Rany nie mają co robić! Ten jej facet chyba jakiś niewyżyty!”, a nawet zwykłe “Która ciąża? SIÓDMA????!!!!????” – na izbie przyjęć; tonem bezgranicznego potępienia… Mało merytoryczne opinie w ustach personelu medycznego, nieprawdaż?

Dzięki Ci, Panie, że tym razem oszczędzono mi zasłyszenia bardziej dosadnych opinii typu: “Po co im tyle bachorów? Na skrobankę jej nie stać? Rozmnażają się jak króliki”…. – itp. (moje wcześniejsze szpitalne doświadczenia)

Plus fakt, że już dzisiaj, we wtorek – DOBĘ PO WYJŚCIU ZE SZPITALA – odwiedziła nas (niezapowiedzianie!) pani położna środowiskowa….. Coby naocznie się przekonać jak bardzo (nie)patologiczni w swej wielodzietności jesteśmy… Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr! Satysfakcję miałam, jak bardzo się nacięła… Po tym, jak się przyznała, że parę razy wokół naszego domu chodziła i nie była pewna, czy to tu, bo tak czysto i porządnie… Hmmmm Czyżby szukała rudery i zapyziałych dzieciaków tylko dlatego, że Helenka to ciąza #7 a dzidzia #10 w domu…

I dlatego tak bardzo w domu rodzić pragnełam ! I dlatego moja wielka (choć prywatna) wojna ze szpitalami nadal trwa….

HOWGH! Chyba wystarczy… Bardziej szczegółowy i… hmmm… merytoryczny i na pewno KRÓTSZY 🙂 opis samego/!/ porodu (obiecuję, że bez żadnych przemyśleń!) zamieszczę… już niedługo i TYLKO dla przeznaczonego do tych postów forum. Obiecuję!

Trzymajcie się kochane!!!!

~Agnieszka (38 tydzień!)