zastanawiam się
czy z tego można wyjść tak “raz na zawsze”?
nie pytam o siebie, bo wiem, że ja sama sobie winna jestem. jeśli już zaczynam leczenie, to przerywam od razu, kiedy jest lepiej, zamiast doprowadzić sprawę do końca.. człowiek uczy się na błędach, może i ja się nauczę..
ale interesuje mnie, czy można się z tego całkiem wyplątać, zupełnie wyleczyć? czy może jest inaczej – że jak ktoś już ma tendencje depresyjne, to zawsze musi liczyć się z tym, że TO może wrócić, nawet po pełnym leczeniu i dobrych jego efektach?
Strona 6 odpowiedzi na pytanie: depresja
wiem
przyklejam się często do takich ludzi z nadzieją że przejme trochę tego ich mamtowdupia 😉
mój M. niestety tez wrazliwiec
Podstawa to trafić na dobrego lekarza. Ja przeczesałam net, szukałam opinii i tak trafiłam na doktorka, który wydaje się być sensowny i do tego z lekiem trafił za pierwszym razem – jednym, przy drugim sama lekko spanikowałam i po 2 dawkach sama odstawiłam, teraz jednak po kolejnych namowach doktorka zaczęłam brać w mniejszej dawce i czekam na efekty. Pierwszy na pewno mi pomaga, drugi za krótko biorę, by widzieć efekty, ale najważniejsze jest to, by się nie bać, by potraktować te zaburzenia jak zwykłe przeziębienie z którym idziesz do lekarza.
Zazdroszczę trochę. Może mniej się wtedy obawiasz destrukcji…..wiesz
Tak teraz sobie myślę, że działam podobnie, choć nie zdawałam sobie z tego sprawy. Zawsze mam jakiś cel, jakieś zadnie, coś zawsze zaplanowane i kroczę od do.
Mój M jest zupełnie inny – zero planowania, zero dążenia do czegoś. Ile ja nerwów straciłam wkurzając się na niego, że tak żyć się nie da, że człowiek musi mieć cele, plany itd.
Tylko w pewnych momentach dochodzę do wniosku, że nie chcę sama ciągnąć tego wszystkiego, że ten plecak, do którego stale coś dorzucam zaczyna mi ciążyć i po prostu nie daję już rady, bo mi plącze się między nogami i iść nie pozwala. Rodzi się bunt, który znów powoduje frustracje – i tak spiralka się nakręca. Więc to chyba jednak nie tędy droga…
Mnie do leków przekonała neurolog (cudna kobieta!). Poszłam z objawami przedziwnymi – żadnego nie wiązałam z depresją! Nie miałam momentów smutku, poczucia “zerowatości”, nie leżałam w łóżku patrząc w jeden punkt…
Poszłam z dziwnymi bólami dużych mięśni (ud) i ich drżeniem bez wysiłku (ja widziałam już stwardnienie rozsiane), ze spadkami cukru (tak myślałam), które objawiały się ciemnieniem przed oczami, bardzo szybką akcją serca i nagłym słabnięciem (zwłaszcza w duzych skupiskach ludzkich), z dziwna bezsennością, która nie pozwalała mi zapaść w głęboki sens, tylko czułam jakby mi film leciał przez zamkniętymi oczami. Ale w sumie niby spałam.
Diagnoza stan depresyjny z atakami paniki (to te “spadki cukru”).
Negocjowałam z lekarzem 😉 jak to “paniki” skoro się nie czuję lęku w chwili, gdy mnie to dopada, jak to bezsenność skoro rano wstaję w miarę ok i nie czuję się jak po imprezie, jak to bóle ud z ciągłego napięcia i stresu…
Dostałam leki, dobrane “od kopa” idealnie. Zadziałały. Zażywałam parę (niewiele) miesięcy, czułam się super – odstawiłam z dnia na dzień – “bo nie będę życia przeżywała na proszkach”. Chwilę było ok. Po jakimś czasie wróciło, no ale jestem mądrzejsza o diagnozę. Wróciłam do leków, znowu przerwałam i tak się bujam… Dobrze, że po powrocie działają jak wcześniej i nic nie muszę zmieniać.
Dziewczyny, a nie jest tak, że na takie kłopoty jak nadwrażliwość, brak pewności siebie(czyli to co u mnie i jak piszecie to u wielu) lepiej od tabletki iść na terapię? Bo czy te pozytywne zmiany na tabletkach nie są takie powierzchowne, a na terapii “własnymi rękami” wypracowane zostają na dłużej? No tak,ale to pewnie lekarz musi ocenić co można leczyć terapią, a co tabletką. Tylko łatwiej o dobrą tabletkę niż dobrą terapię;-)
Z tym cukrem i paniką to mnie zaskoczyłaś teraz Miewam takie epizody – ostatnio np. siedziałam sobie spokojnie w domu, nic wielkiego nie robiłam i nagle czuję to znane sobie telepanie w środku ciała, ręce zaczynają mi drżeć, łeb się kiwa. Zjadłam kawałek chleba, popiłam słodką herbatą, trochę poczekałam i minęło.
Kilka dni wcześniej to samo – złapało mnie w pracy, jeszcze nic nie jadłam od rana więc postawiłam sobie diagnozę – pewnie spada mi cukier. Wciągnęłam batonika z czekoladą i minęło. Obie te sytuacje kompletnie z paniką nie miały nic wspólnego – hmmm
niedobory chemii nie zalatwisz terapia
dlatego najpierw wyrownanie poziomow w mozgu, a potem terapia
moj psychiatra twierdzi ze najwczesniej po 6 tyg brania lekow a najlpeiej po 3 m-cach jak sie czlowiek stabilizuje
Myślę, że to wszystko zależy od tego jak głęboki jest problem. Jeśli nie zadomowił się zbytnio w głowie to pewnie terapia pomoże. Jeśli jednak hodowałaś w sobie tego gada dłużej to na dzień dobry musisz sięgnąć po leki. Mój doktorek opisał to tak, że w głowie masz formę, do której wlewa się beton. W pewnym momencie beton zastyga i na takim etapie terapia nic nie da. Trzeba beton rozbić lekami, a jak one zadziałają to leczenie terapią można wspomóc, a nawet nią leki zastąpić. To wszystko jest bardzo indywidualne.
No właśnie, tez nie wierzyłam…
Ale po zjedzeniu batonika mijało owszem, ale wcale nie od razu. A cukier podniósł by się dość szybko, gdyby to o cukier chodziło. Ale wg lekarza panika WCALE nie oznacza “bania się” w danej chwili!
No to teraz w szoku jestem
Choć z drugiej strony nawet może lepiej, że to właśnie panika się do tego przyczynia, bo ja już schizy zaczynałam łapać, że toczy mnie jakaś choroba somatyczna.
A ile czasu po batoniku Ci mijało?
Czy przy np. cukrzycy poprawa następuje momentalnie, czy jednak pewną chwilę trzeba odczekać na poprawę?
Minie 🙂 Musi.
A jak nie, to wymyślimy coś na to 😉
Ania, ja Ci mówię – warto.
To wszystko co napisałaś – to jakby o mnie było.
Uwierz, można normalnie żyć.
To nie jest tak, że kilka dni brania tabletek i świat jest różowy. Nie. Tabsy bierze się długo, świat staje się normalny. A nie bury i byle jaki.
Jakiego kopa potrzebujesz?
Podejrzewasz że jest źle – idź to napraw! Szkoda życia na depresję.
Poproś o receptę na citalopram 😉 U mnie trafiony.
I tak jak napisała ash – nie wymyślaj scenariuszy, zawsze znajdziemy jakieś ale…
No i
A tak bardzo mocno to Cię przytulę w kwietniu
Amen.
Czyli jeszcze mam czas na terapie 😉
Oj długo hoduję tego gada, za długo… A do tego bardzo “pomaga” mi teoria, że tabletki to ostatnie paskudztwo
zależy jak duże jest niedocukrzenie. i zależy jak bardzo proste węglowodany się zje/wypije. sok – poprawa po dosłownie kilku minutach. batonik – można czekać i kilkanaście minut (zawiera tłuszcze, które spowalniają wchłanianie cukrów). u wielu nie-cukrzycków zdarzają się spadki cukrów. np. moja mama czasami czuje, że musi zjeść landrynkę.
Około godziny “po akcji” zaczynałam się czuć normalnie.
Pierwsze epizody pamiętam dobrze – mam małe dzieci w domu, mam “wychodne” 😉 jadę na szoping. Robię zakupy w H&M, stoje do kasy i nagle nogi jak z waty, tętno 1000, ciemno mi się robi przed oczami. Zostawiam zakupy, wychodzę na miękkich nogach, siadam gdzieś, oddycham z trudnością. Cukier, cukier jak nic. Cos miałam w torebce, zjadłam. Trwało długo. Ale przeszło, wyszłam ze sklepu o własnych siłach. NIE BAŁAM się miejsca, ludzi (tłumów), zamkniętych pomieszczeń, nic z tych rzeczy!
Potem to się zaczęło powtarzać, zrobiłam wszystkie badania w kierunku cukrzycy, hipoglikemii itp. Internistka przebadała mnie globalnie, tarczyca, wszystko ok! Dopiero ta neurolog mnie olśniła…
Dolaczam do grona “zdesperowanych” ;).
Gacka, Avi mam identycznie jak Wy, tyle ze nie pracuje a siedze w domu z dzieckiem (na zwolnieniu lekarskim co tez mnie dobija)… Tez rzadko wychodze z domu… I to wieczne poczucie winy :(…
Depresja potwierdzona przez lekarza tabletki bralam miesiac bo bylo ze mna bardzo zle ale odstawilam bo sie zle czulam (bole glowy i mdlosci).
Teraz moze mam troche lepszy etap i staram sie jakos trzymac. Wiem, ze wrocic do lekarza musze tylko wlasnie to zle samopoczucie po lekach mnie powstrzymuje…
A teraz taka sobie opowieść o pomocy itd.
Błagam M.by choć na weeken przyjechał, bo nie daję rady kompletnie- nie bo dzieli na 2tys km, bo praca itd.( no tak tak -wiem!)
No więc szukam w tym moim mikroskopijnym światku osób które jeszcze prosze o pomoc- bo za chwilę i tego nie będe umiec-norma.
Pukam do jenych, drugi drzwi- a tam;
– za zimo
– mam psa
– nie moge
– nie mam czasu
– nie mam jak
Tak-wiem. W sumie to wiem przecież.
Dobierz inne leki. Ile brałaś leki? krócej niz 3 tyg?
No to są właśnie skutki uboczne- mijają te sensacje po góra mies.
Trzeba to przetrwać! Nie bój sie tego- nic Ci nie bedzie a za to potem jest na serio lepiej.
Jeśli faktycznie źle je tolerowałaś- szukać trzeba innych.
To ten świat ludzi “na których zawsze możesz liczyć”…
Ja tutaj mam niewielu znajomych, poza rodziną.
Ale NIGDY nie umiałam prosić o pomoc, zawsze myślałam, że ktoś się domyśli, ktoś sam zaproponuje etc.
I tak mimo wielu znajomych kiedyś, zawsze byłam sama ze swoimi problemami.
A M. jak mu powiedziałam, że chyba mam depresję, stwierdził, że wymyślam. Pierwsza jego reakcja. Teraz jest OK.
To u mnie szybciej wraca wszystko do normy. Po batoniku po jakiś 10-15 minutach już jest ok, ale może to jednak z głową ma związek niż z cukrzycą? Jakiś czas temu miałam badaną tarczycę, cukier co jakiś czas sobie mierzę jak jestem u teściowej, która choruje na cukrzycę, nigdy nic niepokojącego nie było.
Znasz odpowiedź na pytanie: depresja