depresja

1. joannam Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez gacka
   Jestem przekonana, że to właśnie z niskiej samooceny wynika – ktoś mnie o coś prosi = dostrzega mnie, jestem coś warta.
   Nie udało się pomóc = jestem do du**, znów zawiodłam.
   Nie poproszę o pomoc = boję się usłyszeć “nie” więc dumnie nie proszę i tłumaczę sobie, że lepiej dochodzić do wszystkiego w życiu samemu, bo wówczas nikt nie będzie mógł mieć do mnie pretensji, nikt nie będzie mógł mnie rozliczyć. Będę sama przed sobą tylko odpowiadać. Tworzymy sobie ochronkę, którą pozornie nas obroni.
   A tak naprawdę wiemy, że czasami nie da się żyć bez pomocy innych i wściekamy się, że ludzie tego nie widzą, ale same o pomoc nie poprosimy w obawie przed “nie”.

   jezuuu ja moze przestane pisac a tylko zaczne sie podpisywac pod Twoimi wypowiedziami. Niska samoocena to wynioslam z domu rodzinnego ehhhh

   Odpowiedz
2. gacka Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez domolka
   Cześć, pierwszy post i w takim temacie… trudnym. Piszę tu, do Was, bo podejrzewam u siebie depresję w dość zaawansowanej postaci a szczególnie martwi mnie fakt, że uczestniczą w tym moje dzieci. Na różnych etapach życia pojawiały się u mnie objawy, które możnaby podpiąć pod depresję, ale zazwyczaj zwalałam bezsenność (zdarzają mi się kilkunastodniowe okresy bez snu), nerwowość i niechęć do wszystkiego na moje usposobienie, charakter, jak zwał, tak zwał… Po urodzeniu pierwszego dziecka czułam się bardzo źle, byłam nawet u psychiatry. Zapisał mi leki, których nigdy nie zażyłam (poczucie winy, że nie będę mogła karmić piersią, a przecież “tak trzeba”…). Potem jakoś to szło, raz lepiej, raz gorzej. Miewam okresy fantastycznego samopoczucia, kiedy to jestem najlepszą na świecie mamą, super żoną, w pracy mogę przenosić góry (zwykle wtedy nie mam potrzeby jedzenia, tracę po 10 kg w przeciągu miesiąca-dwóch, namiętnie uprawiam sport itp). Są okresy względnie dobrego samopoczucia (wykonuję wszystkie swoje obowiązki, całkiem dobrze daję sobie radę z ewentualnymi problemami). I są takie, jak teraz… właściwie takie coś przeżywam pierwszy raz w życiu. Pod pretekstem pracy zadekowałam się w nieużywanym przez nas jakoś konkretnie pokoiku. Leżę albo siedzę na łóżku i udaję przed mężem i dziećmi, że piszę pracę (od której notabene zależy moja zawodowa przyszłość). Właściwie od dwóch dni stąd nie wychodzę… tzn czasem muszę, bo dzieci domagają się uwagi, a tak strasznie mnie irytują, że ledwo się powstrzymuję, żeby im czegoś przykrego nie powiedzieć. Dziś u synka była koleżanka, usłyszałam, jak jej powiedział: mamie by się lepiej bez nas żyło, ona musi pracować, a my jej przeszkadzamy. i to bez jakiejś złości. Oboje widzą, że coś jest nie tak, bo to raczej nienormalne, żeby mama płakała, kiedy suszy dziecku włosy albo kiedy pyta, co chce jeść na kolację… Czuję się koszmarnie winna a przy tym nie mam siły ani fizycznej ani psychicznej, żeby to zmienić. Jak mam im wytłumaczyć, że ich kocham, ale jestem tak zmęczona, że nie mam siły im tego okazywać. No i czy ja rzeczywiście mam depresję, czy tylko się nad sobą użalam, zrzucając odpowiedzialność za swoje życie, dzieci, obowiązki na “chorobę”? Wiem, że pierwszym krokiem jest wizyta u lekarza, ale paraliżuje mnie choćby myśl o wyjściu z domu, nie mówiąc już o mówieniu tego wszystkiego komuś obcemu twarzą w twarz…
   Przepraszam, że tak długi ten post.

   Witaj w klubie.
   A tak serio – musisz wyjść z tego pokoju, musisz się zmotywować (słowa Twojego synka mocno mną wstrząsnęły) właśnie ze względu na dzieci. Poszukaj w necie, czy w mieście, w którym mieszkasz nie ma psychiatry, który ma wizyty domowe, zamów taką wizytę i zacznij działać. Naprawdę można żyć normalnie, można zobaczyć świat przez różowe okulary tylko musisz chcieć. Spróbuj już jutro, od zaraz, nie pozwól, by życie przeleciało Ci między palcami, nie rób tego swoim dzieciom. Proszę – postaraj się zrobić ten jeden krok. Najtrudniejszy, ale potem będzie już tylko lepiej.

   Odpowiedz
3. gacka Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez JoannaM.
   jezuuu ja moze przestane pisac a tylko zaczne sie podpisywac pod Twoimi wypowiedziami. Niska samoocena to wynioslam z domu rodzinnego ehhhh

   Też dźwigam plecaczek załadowany w dzieciństwie. Ciężki jak cholera

   Odpowiedz
4. gacka Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez ahimsa

   BLAD!!!!! zrozumcie- musicie najpierw same miec siłę by móc ja oddawac.

   Ale jak odwrócić myślenie?

   Odpowiedz
5. chilli Dodane ponad rok temu,

   Domolka znam ten stan doskonale i placz przy suszeniu wlosow takze. Do lekarza!

   Odpowiedz
6. avi Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez gacka

   A tak naprawdę wiemy, że czasami nie da się żyć bez pomocy innych i wściekamy się, że ludzie tego nie widzą, ale same o pomoc nie poprosimy w obawie przed “nie”.

   kiedyś strasznie kogoś potrzebowałam
   ale…oczywiście czekałam aż się domyśli….
   oczywiście ta osoba się nie domyśliła 😉
   a ja już byłam w tak ciężkim stanie – frustracja, potężny lecz tłumiony gniew, dobra mina do złej gry która kosztowała mnie coraz więcej wysiłku…
   że w końcu “wyrzygałam” tej osobie że ja jestem na każde jaj pierdnięcie i każdy grymas smutku a ona…..

   nie trudno się domyślić że dziś mnie samej chce się rzygać na samo wspomnienie o tym….
   masakra…

   mam nadzieję że to mnie czegoś nauczyło….

   Odpowiedz
7. joannam Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez domolka
   Cześć, pierwszy post i w takim temacie… trudnym. Piszę tu, do Was, bo podejrzewam u siebie depresję w dość zaawansowanej postaci a szczególnie martwi mnie fakt, że uczestniczą w tym moje dzieci. Na różnych etapach życia pojawiały się u mnie objawy, które możnaby podpiąć pod depresję, ale zazwyczaj zwalałam bezsenność (zdarzają mi się kilkunastodniowe okresy bez snu), nerwowość i niechęć do wszystkiego na moje usposobienie, charakter, jak zwał, tak zwał… Po urodzeniu pierwszego dziecka czułam się bardzo źle, byłam nawet u psychiatry. Zapisał mi leki, których nigdy nie zażyłam (poczucie winy, że nie będę mogła karmić piersią, a przecież “tak trzeba”…). Potem jakoś to szło, raz lepiej, raz gorzej. Miewam okresy fantastycznego samopoczucia, kiedy to jestem najlepszą na świecie mamą, super żoną, w pracy mogę przenosić góry (zwykle wtedy nie mam potrzeby jedzenia, tracę po 10 kg w przeciągu miesiąca-dwóch, namiętnie uprawiam sport itp). Są okresy względnie dobrego samopoczucia (wykonuję wszystkie swoje obowiązki, całkiem dobrze daję sobie radę z ewentualnymi problemami). I są takie, jak teraz… właściwie takie coś przeżywam pierwszy raz w życiu. Pod pretekstem pracy zadekowałam się w nieużywanym przez nas jakoś konkretnie pokoiku. Leżę albo siedzę na łóżku i udaję przed mężem i dziećmi, że piszę pracę (od której notabene zależy moja zawodowa przyszłość). Właściwie od dwóch dni stąd nie wychodzę… tzn czasem muszę, bo dzieci domagają się uwagi, a tak strasznie mnie irytują, że ledwo się powstrzymuję, żeby im czegoś przykrego nie powiedzieć. Dziś u synka była koleżanka, usłyszałam, jak jej powiedział: mamie by się lepiej bez nas żyło, ona musi pracować, a my jej przeszkadzamy. i to bez jakiejś złości. Oboje widzą, że coś jest nie tak, bo to raczej nienormalne, żeby mama płakała, kiedy suszy dziecku włosy albo kiedy pyta, co chce jeść na kolację… Czuję się koszmarnie winna a przy tym nie mam siły ani fizycznej ani psychicznej, żeby to zmienić. Jak mam im wytłumaczyć, że ich kocham, ale jestem tak zmęczona, że nie mam siły im tego okazywać. No i czy ja rzeczywiście mam depresję, czy tylko się nad sobą użalam, zrzucając odpowiedzialność za swoje życie, dzieci, obowiązki na “chorobę”? Wiem, że pierwszym krokiem jest wizyta u lekarza, ale paraliżuje mnie choćby myśl o wyjściu z domu, nie mówiąc już o mówieniu tego wszystkiego komuś obcemu twarzą w twarz…
   Przepraszam, że tak długi ten post.

   U mnie wygladalo to tak, ze zaczelam plakac nie mogac wyjasnic lekarzowi o co chodzi… Bo bardzo trudno sie o tym co i jak czujemy opowiada… W koncu wydukalam, ze mnie wszystko przerasta, ze nie chce mi sie z lozka wstawac, zwiazek mi sie prawie rozpada i moje nic winne dziecko tez cierpi bo krzycze na nia bez powodu, ze nie widze w niczym sensu…
   Lekarz zrozumial (troche w szoku byl bo znal mnie zawsze od tej mocnej- “zrobie wszystko sama poradze nsobie sama strony”).

   Odpowiedz
8. gacka Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez picaporte
   Nie wiedziałam, jak to ubrać w słowa.
   Wściekam się, jak ktoś się nie domyśli, że przydałaby mi się pomoc. Ale sama nie poproszę o nią. Narasta frustracja, złość, wyładowuję to na kimś, albo tłumię w głowie. I błędne koło się zamyka.

   Najgorsze jest to, że ja tę złość kieruję na najbliższych, którzy przecież ani nie są winni, ani nie mogę wymagać od nich, by mieli czarodziejską kulę i z niej czytali o co mi chodzi.

   Odpowiedz
9. aneta Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez ahimsa
   Właśnie tak myślę- co ja bym zrobiła na ich miejscu? I… Nie wiem! poważnie.

   Ala, no ale chyba nie prosiłaś teraz tych ludzi o coś wyjątkowo nadzwyczajnego? o taką pomoc codzienną poprosiłaś, tak?

   no dla mnie to jednak dziwne, że nikt nie mógł

   Odpowiedz
10. kallarepka Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez szpilki
    Bierz na noc
    Przy duzym niedoborze serotoniny moga utrzymywac sie mdlosci
    Nic nie poprawialo sie?

    JoannaM., IDŹ DO LEKARZA I USTAL DAWKĘ LUB ZMIEŃ LEK, zależy, co ci człowiek powie.
    Nie słuchaj porad z forum NIEPROFESJONALISTÓW!!!

    Nie będę tutaj pisać nawet (zgodnie z ideą, której się trzymam, żeby nie udzielać porad lekarskich nie będąc lekarzem), co mój mąż mówi o błędnych opiniach szpilki na temat leków.

    Odpowiedz
11. laurka Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez gacka
    Dzięki Laurka.
    U mnie uczucie, że muszę zjeść coś słodkiego zdarza się baaaaardzo często zazwyczaj jest to czekolada.
    W tych moich stanach, gdzie podejrzewam, że spada mi cukier czuję wewnętrzne drżenia (uczucie roztrzęsienia wewnątrz ciała, ale też drżą mi ręce, nogi mam jak z waty, głowa mi się kiwa i mam tak jakby oczopląs).

    wiesz, to chyba ma związek z tym, co organizm bardziej potrzebuje. czekolada ma coś w sobie (fenyloetyloamina? endogennna pochodna amfetaminy, neuroprzekaźnik zwany “hormonem miłości” – z wikipedii), co sprawia, że wiele osób czuje do niej nieprzepartą chęć.
    u Ciebie widać fizyczne oznaki.
    to, co opisujesz bardzo pasuje do niedocukrzenia. spróbuj kupić w aptece płynną glukozę (sprzedawana w saszetkach) – myślę, że podziała najszybciej.
    a tak z cukrzycowej ciekawości, to nosiłabym glukometr w torebce i sprawdziła poziom glukozy w takim momencie. objawy niedocukrzenia można odczuwać przy poziomie 50-60 mg/dl.

    Odpowiedz
12. joannam Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez gacka
    Też dźwigam plecaczek załadowany w dzieciństwie. Ciężki jak cholera

    Oj ciezki…
    I tak dlugo dawalam rade. Wszyscy znajomi zawsze mnie uwazali za bardzo silna osobowosc ( taki pancerzyk sobie wytworzylam precyzyjnie kiedys ale chyba pekl )

    Odpowiedz
13. domolka Dodane ponad rok temu,

    Dziękuję za odpowiedź. Siedzę w tej mojej dziupli i staram jakoś sobie poukładać to wszystko w głowie, tylko że nie chce współpracować… Jak to się zaczęło to myślałam, że dam radę sama ogarnąć, ale ten stan wszedł w tak beznadziejną fazę, że zaczęłam szukać jakichś informacji. Inna rzecz, że bardzo się wstydzę, boję się reakcji bliskich i że już zawsze będę “napiętnowana” – tym bardziej, że rodzina najprawdopodobniej uzna to za moje fanaberie.

    Odpowiedz
14. gacka Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez avi
    kiedyś strasznie kogoś potrzebowałam
    ale…oczywiście czekałam aż się domyśli….
    oczywiście ta osoba się nie domyśliła 😉
    a ja już byłam w tak ciężkim stanie – frustracja, potężny lecz tłumiony gniew, dobra mina do złej gry która kosztowała mnie coraz więcej wysiłku…
    że w końcu “wyrzygałam” tej osobie że ja jestem na każde jaj pierdnięcie i każdy grymas smutku a ona…..

    nie trudno się domyślić że dziś mnie samej chce się rzygać na samo wspomnienie o tym….
    masakra…

    mam nadzieję że to mnie czegoś nauczyło….

    Jak się mocno zastanowię to też kilka takich sytuacji przeżyłam. Czekałam, myślałam, wręcz byłam pewna, że widać przecież, że ja pomocy potrzebuję, a tu nic.
    Wyhodowałam sobie frustrację, którą później wylałam jak wiadro pomyj – niefajnie było.
    Powoli chcę nauczyć się mówić o tym, co mam w głowie, wywalać z siebie wszystko od razu, by nie kumulować emocji. Jeszcze średnio mi to wychodzi.

    Odpowiedz
15. joannam Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez kallarepka
    JoannaM., IDŹ DO LEKARZA I USTAL DAWKĘ LUB ZMIEŃ LEK, zależy, co ci człowiek powie.
    Nie słuchaj porad z forum NIEPROFESJONALISTÓW!!!

    Nie będę tutaj pisać nawet (zgodnie z ideą, której się trzymam, żeby nie udzielać porad lekarskich nie będąc lekarzem), co mój mąż mówi o błędnych opiniach szpilki na temat leków.

    Kallarepko, nie krzycz ;).

    Tu nie chodzi o porady a wsparcie i zrozumienie. Jestem osoba dorosla i poczytalna wiec napewno do lekarza zawitam :). Jednakze dziekuje za troske.

    Czasem trzeba przez cos przejsc i tego doswiadczyc aby zrozumiec.

    Odpowiedz
16. aneta Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez ahimsa
    Ooo- znam to!! bardzo dobrze. Reszte też w sumie.
    Pociesze, że psychiatra to nie psychoterapeuta i jak ktoś mysli, że wizyta wygląda jak na filmach to jest w błędzie!:D

    Nie musisz sie spowiadac…. No przynajmniej ja tak miałam- co było mi na rękę.
    Suche objawy i tyle- co pomoże dobrać leki.

    no ja się spowiadałam i płakałam siarczyście w chusteczki

    wypłynęło wtedy dużo spraw

    i lekarz zasugerował terapię grupową mi wtedy, niestety też olałam

    Odpowiedz
17. gacka Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez laurka
    wiesz, to chyba ma związek z tym, co organizm bardziej potrzebuje. czekolada ma coś w sobie (fenyloetyloamina? endogennna pochodna amfetaminy, neuroprzekaźnik zwany “hormonem miłości” – z wikipedii), co sprawia, że wiele osób czuje do niej nieprzepartą chęć.
    u Ciebie widać fizyczne oznaki.
    to, co opisujesz bardzo pasuje do niedocukrzenia. spróbuj kupić w aptece płynną glukozę (sprzedawana w saszetkach) – myślę, że podziała najszybciej.
    a tak z cukrzycowej ciekawości, to nosiłabym glukometr w torebce i sprawdziła poziom glukozy w takim momencie. objawy niedocukrzenia można odczuwać przy poziomie 50-60 mg/dl.

    No to teraz mnie nakręciłaś Nie mam co prawda glukometru, ale może pora go zakupić? Czy taki spadek cukru występuje tylko w cukrzycy?

    Odpowiedz
18. joannam Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez domolka
    Dziękuję za odpowiedź. Siedzę w tej mojej dziupli i staram jakoś sobie poukładać to wszystko w głowie, tylko że nie chce współpracować… Jak to się zaczęło to myślałam, że dam radę sama ogarnąć, ale ten stan wszedł w tak beznadziejną fazę, że zaczęłam szukać jakichś informacji. Inna rzecz, że bardzo się wstydzę, boję się reakcji bliskich i że już zawsze będę “napiętnowana” – tym bardziej, że rodzina najprawdopodobniej uzna to za moje fanaberie.

    Dasz rade :). Nie musisz wszystkim obwieszczac do jakich lekarzy chodzisz i jakie leki bierzesz. Zobacz ile nas tu jest :).

    Odpowiedz
19. gacka Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez JoannaM.
    Oj ciezki…
    I tak dlugo dawalam rade. Wszyscy znajomi zawsze mnie uwazali za bardzo silna osobowosc ( taki pancerzyk sobie wytworzylam precyzyjnie kiedys ale chyba pekl )

    To ja się teraz pod Tobą podpiszę. Wśród swoich znajomych uchodzę za osobę potwornie silną, zaradną, pracowitą, twardą. Jak zaczynam mówić, że tak nie jest to twierdzą, że żartuję sobie z nich, że przecież oni widzą jaka jestem i nie mam pieprzyć głupot.
    Jak często pozory mylą prawda?

    Odpowiedz
20. ahimsa Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez domolka
    Cześć, pierwszy post i w takim temacie… trudnym. Piszę tu, do Was, bo podejrzewam u siebie depresję w dość zaawansowanej postaci a szczególnie martwi mnie fakt, że uczestniczą w tym moje dzieci. Na różnych etapach życia pojawiały się u mnie objawy, które możnaby podpiąć pod depresję, ale zazwyczaj zwalałam bezsenność (zdarzają mi się kilkunastodniowe okresy bez snu), nerwowość i niechęć do wszystkiego na moje usposobienie, charakter, jak zwał, tak zwał… Po urodzeniu pierwszego dziecka czułam się bardzo źle, byłam nawet u psychiatry. Zapisał mi leki, których nigdy nie zażyłam (poczucie winy, że nie będę mogła karmić piersią, a przecież “tak trzeba”…). Potem jakoś to szło, raz lepiej, raz gorzej. Miewam okresy fantastycznego samopoczucia, kiedy to jestem najlepszą na świecie mamą, super żoną, w pracy mogę przenosić góry (zwykle wtedy nie mam potrzeby jedzenia, tracę po 10 kg w przeciągu miesiąca-dwóch, namiętnie uprawiam sport itp). Są okresy względnie dobrego samopoczucia (wykonuję wszystkie swoje obowiązki, całkiem dobrze daję sobie radę z ewentualnymi problemami). I są takie, jak teraz… właściwie takie coś przeżywam pierwszy raz w życiu. Pod pretekstem pracy zadekowałam się w nieużywanym przez nas jakoś konkretnie pokoiku. Leżę albo siedzę na łóżku i udaję przed mężem i dziećmi, że piszę pracę (od której notabene zależy moja zawodowa przyszłość). Właściwie od dwóch dni stąd nie wychodzę… tzn czasem muszę, bo dzieci domagają się uwagi, a tak strasznie mnie irytują, że ledwo się powstrzymuję, żeby im czegoś przykrego nie powiedzieć. Dziś u synka była koleżanka, usłyszałam, jak jej powiedział: mamie by się lepiej bez nas żyło, ona musi pracować, a my jej przeszkadzamy. i to bez jakiejś złości. Oboje widzą, że coś jest nie tak, bo to raczej nienormalne, żeby mama płakała, kiedy suszy dziecku włosy albo kiedy pyta, co chce jeść na kolację… Czuję się koszmarnie winna a przy tym nie mam siły ani fizycznej ani psychicznej, żeby to zmienić. Jak mam im wytłumaczyć, że ich kocham, ale jestem tak zmęczona, że nie mam siły im tego okazywać. No i czy ja rzeczywiście mam depresję, czy tylko się nad sobą użalam, zrzucając odpowiedzialność za swoje życie, dzieci, obowiązki na “chorobę”? Wiem, że pierwszym krokiem jest wizyta u lekarza, ale paraliżuje mnie choćby myśl o wyjściu z domu, nie mówiąc już o mówieniu tego wszystkiego komuś obcemu twarzą w twarz…
    Przepraszam, że tak długi ten post.

    Zamieszczone przez gacka
    Też dźwigam plecaczek załadowany w dzieciństwie. Ciężki jak cholera

    Alice Miller- Bunt ciała.
    Na początek.

    Zamieszczone przez gacka
    Ale jak odwrócić myślenie?

    Nie wiem. Ja musiałam sie zbuntowac- bo mnie zajeżdzali psych matka i brat. Musiałam sie bronic i ustalic priorytety- a jest nim MOJA rodzina.
    I MOJE dobre samopoczucie!!!!! ( do cholery)

    Zamieszczone przez Aneta.
    Ala, no ale chyba nie prosiłaś teraz tych ludzi o coś wyjątkowo nadzwyczajnego? o taką pomoc codzienną poprosiłaś, tak?

    no dla mnie to jednak dziwne, że nikt nie mógł

    No troche wysiłku to wymaga
    Bo nikt nie jest z Torunia.

    Odpowiedz

• « Poprzednie
• 1
• ...
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• ...
• 42
• Następne »

Znasz odpowiedź na pytanie: depresja