Mój poród- źle wspominany, szczęśliwie zakończony

Termin miałam na 05.09.2003 r. 6 dni po terminie, w nocy o ok 24.00 obudziło mnie takie nie wiadomo co, niby skurcz niby ból. Ale moja intuicja podpowiedziała mi, że to już. Poszłam do toalety i zobaczyłam krwiste plamki na bieliźnie i już wiedziałam, że trzeba jechać do szpitala. Obudziłam tatusia dziecka (który dopiero co się położył, wrócił z delegacji). Do szpitala mamy 5 minut drogi, więc spokojnie się umyłam, ubrałam, spakowałam kilka drobiazgów i w drogę. Jeszcze jak byłam w domu to czułam silne skurcze, dosyć rzadko. W szpitalu byłam ok. 1.00, izba przyjęć(nagle mi się wydało, że bóle minęły, zupełne nic), przebranie się, pójście na oddział. Zrobiono KTG i wyszło, że rodzę. I tu zaczęły się schody… lekarz, obudzony ze snu zbadał mnie dość brutalnie. Ja i tak byłam wykończona tym ostatnim miesiącem ciąży, miałam cholestazę, brzuch mi strasznie już ciążył i po prostu bolał. A ten lekarz od siedmiu boleści, chyba zły, że go obudzono wyżył się na mnie. Jako, ze byłam po terminie to zbadał mi wody, włożył mi taką rurę, później wzierniki. Bolało bardzo, że aż się popłakałam a jak wstałam to krew ciekła mi po nogach a w miseczce zobaczyłam skrzepy krwi. Byłam w szoku jak można tak traktować pacjentkę z bólami porodowymi. Zrobił USG, jak go spytałam, co widzi to odburknął “jak to, co, dziecko” i nic więcej. Więc nie wnikałam, z burakiem lekarzem nie będę rozmawiać… Najgorsze był to, że on miał zmianę. Później było milej, namówiłam przyszłego tatę na rodzinny poród, poprostu postawiłam go przed faktem dokonanym, z minką cierpiącego szczeniaczka poprosiłam, aby ze mną rodził. I DZIĘKI BOGU SIĘ ZGODZIŁ (SPRÓBOWAŁ BY NIE:) Zawsze będę polecać rodzinne porody, to oczywiście zależy od mężczyzny, ale mój baaaaaaaardzo mi pomógł swoją obecnością.
Ja poszłam zrobić płukanie jelitek. No i jak wróciłam to się zaczęło. Myślałam, że jestem odporna na wszelaki ból i że z tym sobie poradzę (w ciąży “urodziłam” 8 kamieni nerkowych – nic gorszego), pytałam się koleżanki, jaki to ból i wywnioskowałam, że będzie ok. Ale nie było, bolało strasznie. Co jakiś czas badał mnie ten lekarzyna, oczywiście również mocno. Mi już było wszystko obojętne darłam się jak opętana, na ile było mnie stać. I tak rodziłam naturalnie 6 godzin. Później okazało się, że dziecko nie schodzi prawidłowo do kanału rodnego, ma przekrzywioną główkę. Kazano mi się obracać na bok, kucać i tak to nic nie dało. Męczyli mnie tak, chociaż prawdopodobnie ten lekarz zdawał sobie sprawę, że to nic nie zmieni i dziecko się nie ułoży dobrze. Widziałam, że był jakiś cięty na mnie, patrzył jak na wariatkę. Ja miałam bóle coraz silniejsze, mąż podrapany, pogryziony. Już prawie odpływałam. Na szczęście zmieniała się zmiana, podano mi jeszcze oksytocynę i dopiero zaczęła się jazda, ból prawie wcale nie ustępował, jeden krzyk (mój) Był obchód, zaczęłam tak przeraźliwie na nich wszystkich krzyczeć “że coś jest nie tak, że to nie możliwe żeby tak bolało” i takie tam. I ordynator po zbadaniu mnie od razu wysłał mnie na cesarkę. Stwierdził, że główka prawidłowo na tym etapie porodu już się dobrze nie ułoży. Miałam wtedy już 7 cm rozwarcia. Tamten lekarz jak się dowiedział, że „idę” na cesarkę to zrobił taką minę, która mówiła „noooo, gdyby to ode mnie zależało to nie byłoby żadnej cesarki”. Tu liczyły się już minuty, jeszcze trochę i zaczęłabym rodzić. Po zwiezieniu mnie na salę kazano mi się przenieść na stół operacyjny, chociaż nie miałam już siły się ruszać. Następny doktorek stwierdził, iż „one powinny oglądnąć przed zajściem w ciąże film z porodu a nie później wariować” + głupi uśmieszek.
Na szczęście już nic nie pamiętam, jak się ocknęłam to pamiętam tylko uczucie niemożności złapania oddechu. Coś tam do mnie gadali, pytali jakie imiona dam dziecku. Mateusz urodził się o 8.35.
Synka zobaczyłam gdzieś ok. 15.00. Później to już standard. W pięć dni później wyszłam do domu.
Po jakimś czasie wzięłam do ręki jaką gazetę i struchlałam. Był tam artykuł o dziewczynie, której poród miał bardzo podobny scenariusz, tylko nie skończył się dobrze wręcz bardzo źle. Dziecko też miało przekrzywioną główkę, tylko, że jej kazali rodzić naturalnie… i urodziła. Dziecko ma pęknięty rdzeń kręgowy i będzie całkowicie sparaliżowane do końca życia.
Jak sobie przypomnę to wszystko to aż nie mogę uwierzyć w szczęście, raz, że zmieniła się zmiana i był na obchodzie ordynator a dwa, że ja chyba wykrzyczałam sobie też w pewnym stopniu tą cesarkę. Aż boję się pomyśleć co by było gdyby Mateusz się rodził z tą przekrzywioną główką naturalnie. Tego się nie dowiem, chociaż mogło się to skończyć jak w opisanym przypadku.
Nie chcę żadnej z Was przyszłe mamy straszyć. Nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że ten lekarzyna czekał, aż mu wręczę chyba jakieś pieniądze (w tym szpitalu cesarka „kosztuje” 1.000 zł). No cóż trzeba było wykrzyczeć swoje, faktyczne zachowywałam się jak wariatka. Możecie mi wierzyć lub nie, ale ja czułam intuicyjnie, że coś się dzieje nie tak.
Mogę Wam tylko nie życzyć takiego przebiegu samego porodu, (chodzi mi o tę pierwszą część). A wszystkim przyszłym mamom takiego zakończenia, czyli zdrowego i pięknego dzidziusia!

Nina + UKOCHANY SYNEK Mateuszek – 11.09.03