Nasza historia – UWAGA długie…

Witam kochane forumowiczki

Dlugo czekałam na ten dzień…by móc opisać narodziny mojej dzidzi. Jestem na forum dość długo (bodajże we wrześniu minie dwa lata). Znalazłam je gdy byłam w ciąży z Weronisią – moją pierwszą córeczką. I czekałam…wyobrażałam sobie narodziny i czekałam na nie z niecierpliwością. Nie bałam się bólu – wiedziałam że to będzie najszczęśliwszy dzień w moim życiu, ukoronowanie 9 miesięcy oczekiwań i cudowne nowe życie…..
Weronisia zmarła. W 36tygodniu przestałam czuć jej ruchy. Poród – od podłączenia pierwszej kroplówki, przez wszystkie zabiegi próbujące przespieszyć poród – trwał dwa dni. To co przeżyłam… Jak mogłam opisać to co czułam? Nie mogłam. Do dziś jest mi ciężko. Chyba też nie do końca wtedy dochodzilo do mnie to, co się stało. Dopiero po powrocie do domu – bez niej to wszystko zaczęło przeradzać się w koszmar…..Wszystko przeżywał ze mną mąż i widział co się ze mną działo…. on może to sobie wyobrazić….
Starałam się pogodzić z tym co sie stało, zrozumieć…..co mnie trzymało przy życiu to myśl o kolejnej dzidzi. O tym, że już niedługo pojawi się nowa nadzieja…Ze znów będę miała powód by żyć…

Po kilku miesiącach zaszłam w ciążę.
Myślę że nawet po odczekaniu kilku lat, strach o kolejne dziecko byłby taki sam. Wiem że z odejściem Weronisi nigdy do końca się nie pogodzę. Szczególnie, że nie stwierdzono żadnej przyczyny śmierci. Po sekcji zwłok i badaniach histopatologicznych usłyszałam,,pani dziecko bylo zdrowe…’’

Na początku nie wierzyłam że jestem w ciąży. Moja psychika po prostu nie przyjmowała tego do wiadomości…. Aż do pierwszych ruchów….paradoksalnie – dopiero od tego momentu zaczęłam się bać – gdzie większość kobiet po tym jak poczuje pierwsze ruchy wie, że dziecko żyje i wszystko jest w porządku….
Od 28 tygodnia zaczęłam liczyć ruchy – i można powiedzieć, nic więcej w ciągu dnia nie robiłam. To zaczynało przeradzać się o obsesję. Gdy tylko mijało za dużo czasu, a ja ich nie czulam zaczynałam potwornie się bać. Na domiar złego – właśnie w 28tyg dowiedziałam się że Filip ma pętlę pępowiny na szyjce…. Strach sie powiększał z dnia na dzień.
36 tydzień – gdy minął ten tydzień moje obawy i strach sięgnęły zenitu. To co czułam naprawdę ciężko opisać…..bałam się zasypiać, bo w nocy nie mogłam się obserwować, a rano nie podnosilam się z łóżka modląc się, by się najpierw poruszył….. Codziennie jeździłam na ktg. 5 maja położyłam się w szpitalu. Termin porodu miałam na 25.
Po rozmowie z ordynatorem i moim lekarzem prowadzącym było pewne że ze względu na mój stan psychiczny będą się starali o wcześniejsze rozwiązanie, nie czekając aż,,natrualnie się to rozkręci’’. 7 maja – pierwsza kroplówka. Myślałam że to będzie proste – podłączą mnie i wszystko się rozkręci jak za pierwszym razem. Nie wzięłam pod uwagę tego, że wtedy podano mi końską dawkę oksytocyny – bo dzidzi i tak by już nie zaszkodziło…. teraz dawka była minimalna i tak po kilku godzinach pod kroplówką zapisały się dwa skurcze. I koniec. Odłączyli. Płakałam strasznie. Dodatkowo kolezanka z pokoju – 12dni po terminie – nie ruszyła ją ani pierwsza kroplówka, ani druga. Pomyślałam, że u mnie może być tak samo….wizja że mogę urodzić 2 tyg po terminie….. Boże. I tak byłam na skraju załamania. Kolejna decyzja – druga kroplówka 13 maja. 12 maja po obejrzeniu,,M jak miłość’’ na świetlicy szpitalnej, jak zwykle poszłam na zapis ktg. (godzina 20.30). Ten wykazal piękne regularne skurcze. Położna pyta mnie czy je czuję – mówię że brzuch spina mi się tak co wieczór regularnie od kilku dni. (rozwarcie miałam cały czas na 3 cm). Położna mówi, że może coś z tego będzie….. Na kiedy termin? – do terminu daleko, ale jutro znów idę pod kroplówkę…. Mówię jej, że szkoda, że nie ma zmiany jutro, bo chciałabym by to ona była przy mnie jakby coś się działo…(bardzo dobra położna – ona przyjmowała mó pierwszy poród i bardzo mi wtedy pomogła).
A daj cię zbadam, mówi…..łe, żadnej kroplówki, ty nam dzisiaj tu urodzisz….patrzę na nią i pytam, czy żartuje…..Zaraz zrobiła mi masaż – i już byly 4cm. Dostałm czopek i kazała mi trochę poleżeć.,,Jeśli to już to, powinny pojawić się regularne skurcze’’. Poszłam na salę siadłam na łóżko i mówię…chyba będę rodzić….. Ale jakoś nie docierało to do mnie. Po godzinie zaczęły pojawiać się b. delikatne skurcze. Poszłam na badanie – po kolejnym masażu – miałam 5 cm. SZOK. A mnie nic nie boli! Jak ja mam urodzić? Porodówka zajęta (tego dnia byłam piątą rodzącą…jak na nasz szpital to bardzo dużo) Więc spacerowałam po korytarzu. O 23 przyjechał mąż. Kolejne masaże – 6…7…8 cm….w międzyczasie spacerki, rozmowy i żarty z położnymi…. Takie naprawdę bolesne skurcze pojawiły się gdzieś między 7 a 8 cm. Decyzja – przebijamy pęcherz. Co nie jest takie proste, słyszę że jest b. twardy. Położna próbuje dwa razy….jest. Główka nisko, ale cały czas ciężko jej się,,wstawić’’, położna przesuwa małego, dosłownie czuję jak łapie go za główkę i stara jak najlepiej ustawić….(jest dość spora jak się później okazuje – 37cm obwodu)…szyjka z jednej strony nie chce puścić. Kolejne masaże, ból okropny….. Ale udało się. Wołają lekarza, każą przeć. Przy drugim parciu Filipek rodzi się. Jest godzina 1.45 w nocy. Położyli mi go na brzuch. Płakaliśmy oboje z mężem….był taki cieplutki…..położna szybko przecięła pępowinę i zabrali go… Nie płakał….był owinięty pępowiną, która Bogu dzięki byla długa. Miałam też ponoć bardzo dużo wód. Okazało się że Filip opił się jej strasznie dużo i długo go odśluzowywali…zobaczyłam to dopiero w domku bo mąż nagrywał to na kasetę…..podawali mu tlen.
Za chwilę mi go przynieśli – do przytulenia, pogłaskania i pocałowania – na chwilkę, mówiąc że muszą go,,dogrzać’’ bo strasznie się wyziębił. Ja chyba nadal płakałam…..
Potem łożysko, szycie…..po 45 minutach – pierwsze karmienie.
To takie niesamowite….
Boże jak ja go mocno kocham…
Jestem bardzo wdzięczna położnej, która przecież wcale nie musiała mi,,pomóc się rozkręcić’’ szczególnie, że tego dnia było naprawdę dużo porodów i widać było że są zmęczone. Kto wie, czy wogóle ruszyła by mnie ta kroplówka następnego dnia…..

A tak – Filipek jest już z nami.

Codziennie patrzę na niego i nie mogę uwierzyć…mój syn.
Moje dziecko.
Moje długo wyczekiwane Maleństwo.

Opowiedziałam mu o Weronisi.
I podziękowałam jej.

Wiem, że to ona mi go zesłała.

I dziękuję Bogu, prosząc go jednocześnie, by nigdy mi go nie odebrał…



GOSIA i Filipek

22 odpowiedzi na pytanie: Nasza historia – UWAGA długie…

  1. Re: Nasza historia – UWAGA długie…

    Wspaniale zakończenie Waszej historii. Cudowny maluszek.
    Teraz czeka was duużo wspólnie spędzonych dni, pełnych radości, zabawy oraz wielkich odkryć 🙂

    Wszystkiego najlepszego 🙂

    Kama i Tomek(12.02.04)

    • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

      poplakalam sie… napisalas to w bardzo poruszajacy sposob….. badzcie szczesliwi i wszystkiego najlepszego…. masz pieknego synka

      Ewa i Jaś – 10 miesięcy!

      • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

        gosiu, jeszcze raz gratuluje ci wspanialego synka. gratuluje ci tez, ze bylas tak dzielna i dalas rade wszystko przetrwac. jestes bardzo dobra mama.
        ja tez sie doczekalam, tez jestem tak szczesliwa, ze nie da sie tego opisac. nie moge inaczej tego nazwac, jak tylko powiedziec to proste zdanie: dziecko to dar.
        pozdrawiam Was cieplo.
        a, Adaś ma takie same spioszki jak Filipek – niebieskie z misiem;))

        • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

          Gosia, piekny chlopczyk! wzruszajaca historia, gratulacje!!! Duzo zdrowka i pociechy z malego 🙂
          Bramka

          • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

            Moj Boze, Gosienko…poplakalam sie, czytajac Twoja historie…tak mi przykro, ze stracilas swoja coreczke…i ze tak duzo musialas przejsc… Ale jednoczesnie gratuluje wspanialego synka…jestem pewna, ze zostanie z Toba juz na zawsze… A coreczka jest przeciez przez caly w Twoim sercu…

            Sciskam cie bardzo mocno i pozdrawiam
            Kasia z sierpniowa dziewczynka

            • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

              Gosiu,

              Strasznie sie ciesze, ze jestescie juz razem z Filipkiem cali i zdrowi i ze wszystko jest w porzadku. Pamietam jak bardzo sie martwilas….
              Teraz juz wszystko bedzie dobrze a Filipek ma dodatkowego opiekuna w postaci swojej siostrzyczki.

              Trzymajcie sie cieplo,
              meffka tez juz ze swoim szczesciem

              Marta i Kubus

              • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                Gosia, to teraz juz samych radosnych chwil i pociechy z malego

                pozdrawiaMY

                • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                  Uff dawno sie tak nie wzruszylam. Teraz twoj synek wynagrodzi ci wszytkie czarne chwile jakie musialas przejsc. Niech Pan Bog czuwa nad cala wasza rodzinka. Zycze ci samych cudownych przezyc w nowej roli Mamusi.

                  A Filipek jest przesliczny

                  Ozzie i Martynka

                  OZZIE

                  • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                    Gosiu, bardzo wzruszjace!

                    Życzę Wam zdrówka i duuuuużo radości!!!!!

                    Pozdróweczki!!!!!!!!

                    Marta&Amelka-11 maja

                    • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                      🙂

                      Kasia + Synus (25.01)

                      • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                        Gosiu!
                        Pisze przez lzy! musze sie uspokoic, bo jak mnie maz zobaczy w tym stanie, to zabroni korzystania z forum:)
                        Gratulacje przede wszystkim! za sile, odwage, dzielnosc, przetrwanie, za Filipka i za milosc!
                        i niechaj to macierzynstwo wynagrodzi, to co przeszlas.
                        Wszystkiego najlepszego !

                        • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                          wzruszające naprawde, szczególnie końcówka 🙂

                          JOLA I KLAUDIA 13.09

                          • kasia-i-dzidzius Dodane ponad rok temu,

                            Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                            Az sie poplakalam czytaja wasza historie…
                            Jestem pelna podziwu jak to wszystko znioslas…. Gratuluje przeslicznego synka i ze wszystko sie dobrze skonczylo.. Zycze wam duzo, duzo zdrowka i dluuuugiego zycia…
                            Trzymaj sie cieplutko

                            • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                              serdeczne gratulacje !!!
                              wielkie buziaki dla SLICZNEGO Filipka i dzielnej mamy 😉

                              onka & ;18.08.03

                              • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                                Bardzo, bardzo się cieszę i gratuluję 🙂
                                Czekałam na tego posta. Kiedyś łzy mi leciały, gdy czytałam Twojego posta o córeczce, o tym jak się cieszyliście, jeździliście wózkiem po mieszkaniu (płakałam z żalu i drżałam bo my akurat czekaliśmy na Ulę i robiliśmy to samo), a teraz lecą mi łzy szczęścia, radości i wzruszenia. Bardzo się cieszę 🙂

                                Ola i Ula (24.03.2004)

                                • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                                  I…. ryczę po prostu….łzy ciekną mi strumieniem… ze wzruszenia !!! Szczęścia i radości życzę…

                                  • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                                    Gosienko az mi sie lezki zakrecily jak przeczytalam Twojego posta cudnie to opisalas przesylam Ci wielgasnie gratulacje takiego szczescia aby trwalo juz wiecznie :):) Twoja historia napawa mnie optymizmem bo moja mała tez jest owinieta pepowina i codziennie rano przezywam dokladnie to samo co Ty przeżywalas ale wiem że to nie przeszkoda i że wszystko moze zakonczyc sie szczesliwie, jeszcze raz mocno Wam gratuluję i zycze duzo zdrowka dla szczesliwej rodzinki i przesylam pozdrowienia:):):)

                                    Kasia i Ola

                                    • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                                      Bardzo się wzruszyłam, dziś kończę 36 tydz, mój synek kopał jak to czytałam, jakby chciał powiedzieć, że będzie ok. Gratuluję Ci pięknego synka i siły, która pozwoliła Ci go wydać na świat.

                                      Czerwcówka

                                      Letka&Kacper

                                      • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                                        Gosiu, jesteśmy z całą Waszą trójką i trzymamy kciuki. Teraz już wszystko musi być dobrze.
                                        Monika z dzidziusiem

                                        • Re: Nasza historia – UWAGA długie…

                                          az sie poplakalam… zycze Wam wszystkiego najlepszego!!!

                                          Dana&Gabi 23.09.03

                                          Znasz odpowiedź na pytanie: Nasza historia – UWAGA długie…

                                          Dodaj komentarz

                                          Angina u dwulatka

                                          Mój Synek ma 2 lata i 2 miesiące. Od miesiąca kaszlał i smarkał a od środy dostał gorączki (w okolicach +/- 39) W tym samym dniu zaczął gorączkować mąż –...

                                          Czytaj dalej →

                                          Mozarella w ciąży

                                          Dzisiaj naszła mnie ochota na mozarellę. I tu mam wątpliwości – czy w ciąży można jeść mozzarellę?? Na opakowaniu nie ma ani słowa na temat pasteryzacji.

                                          Czytaj dalej →

                                          Ile kosztuje żłobek?

                                          Dziewczyny! Ile płacicie miesięcznie za żłobek? Ponoć ma być dofinansowany z gminy, a nam przyszło zapłacić 292 zł bodajże. Nie wiem tylko czy to z rytmiką i innymi. Czy tylko...

                                          Czytaj dalej →

                                          Dziewczyny po cc – dreny

                                          Dziewczyny, czy któraś z Was miała zakładany dren w czasie cesarki? Zazwyczaj dreny zdejmują na drugi dzień i ma on na celu oczyszczenie rany. Proszę dajcie znać, jeśli któraś miała...

                                          Czytaj dalej →

                                          Meskie imie miedzynarodowe.

                                          Kochane mamuśki lub oczekujące. Poszukuję imienia dla chłopca zdecydowanie męskiego. Sama zastanawiam się nad Wiktorem albo Stefanem, ale mój mąż jest jeszcze niezdecydowany. Może coś poradzicie? Dodam, ze musi to...

                                          Czytaj dalej →

                                          Wielotorbielowatość nerek

                                          W 28 tygodniu ciąży zdiagnozowano u mojej córeczki wielotorbielowatość nerek – zespół Pottera II. Mój ginekolog skierował mnie do szpitala. W białostockim szpitalu po usg powiedziano mi, że muszę jechać...

                                          Czytaj dalej →

                                          Ruchome kolano

                                          Zgłaszam się do was z zapytaniem o tytułowe ruchome kolano. Brzmi groźnie i tak też wygląda. dzieciak ma 11 miesięcy i czasami jego kolano wyskakuje z orbity wygląda to troche...

                                          Czytaj dalej →
                                          Rodzice.pl - ciąża, poród, dziecko - poradnik dla Rodziców
                                          Logo
                                          Enable registration in settings - general