śmierć jeszcze w brzuszku (37 tydz.) c.d.-długie

Kochane,
Bardzo Wam wszystkim dziękuję za słowa wsparcia. Mania jest w 25 tyg. i jest ciekawa jak to się stało i bardzo się boi, dlatego napiszę więcej o sobie. Przede wszystkim absolutnie nie chciałam żadnej z Was przestraszyć jeśli tak się stało to bardzo, bardzo przepraszam. Przede wszystkim nie można się bać, bo to podobno przytrafia się bardzo, bardzo rzadko, ale niestety też bardzo rzadko jest wykryta przyczyna. Moja ciąża rozpoczęła się komplikacjami, w dniu, w którym zrobiłam test ciążowy zaczęłam plamić, okazało się że oprócz zarodka jest krwiak i miałam leżeć w domu. Po 2 tyg, na usg zobaczyłam ja i gin, że będę miała bliźniaki (ok7 tyg.)
Cały czas krwawiłam i wylądowałam w szpitalu. Po tygodniu leżenia dowiedziałam się, że będę miała jedno dziecko, ponieważ drugie się nie rozwinęło. Lekarze powiedzieli, że to się często zdarza i organizm wchłonie albo wydali pusty zarodek. Po jakimś czasie przestałam plamić, ok. 11 tyg mogłam już zacząć wychodzić z domu i byłam cała w skowronkach. Dostałam zwolnienie do końca ciąży. W marcu (ok. 14 tydz.) zachorowałam na tą wstrętną grypę, 38,5 przez bity tydzień i wszystkie inne grypowe przyjemności. Grypa przeszła. Usg z 17 tyg. wykazało, że wszystko jest ok., potem usg 22 tyd – u znanego warszawskiego usgologa od wad płodu – wszystko ok., będzie chłopczyk. A potem to już sama radość. Miałam trochę skurczów, ale fenoterol wystarczył i brałam go krótko. W lipcu wyjechałam na działkę na mazury, ciągły odpoczynek. W sierpniu od ok.10 zaczęłam mieć dość częste skurcze niebolesne, tzw przepowiadające, latałam do lekarza często i wszystko ok., badania ok. We wtorek, przed sobotnią tragiczną wiadomością znowu byłam u lekarza ze skurczami i zrobił mi szybciutkie usg i oczywiście ok. Z piątku na sobotę miałam dziwne sny, w sobotę rano zaniepokoiłam się bo dzidziuś nie miał czkawki (zawsze miał rano i wieczorem) i nie ruszał się, ale to już mi się zdarzało, że nie czułam nawet cały dzień ruchów. Lekarz przez telefon powiedział, żeby poczekać, zjeść coś słodkiego, wykąpać się i zadzwonić później jeśli nadal nic. Pojechaliśmy z mężem do szpitala po południu i………
Zostałam w szpitalu, dostałam oxy i w poniedziałek urodziłam (naturalnie). To były najgorsze dni w moim życiu i nigdy o nich nie zapomnę, ale mimo wszystko jak zobaczyłam mojego synka to się uśmiechnęłam i uśmiecham zawsze jak Go sobie przypomnę – aniołka z uśmiechem na buźce.
Prawdę mówiąc Samyra też mnie trochę przestraszyła, że jej koleżance przytrafiło się to dwa razy, ja już nie chcę tego przechodzić drugi raz.
Przed chwilą dzwoniłam do szpitala, wyniki sekcji łożyska wykazały, że było jakieś zakażenie krwiopochodne, bakteryjne zakażenie, które mogłam przechodzić bezobjawowo i ciężkie byłoby do wykrycia. Kończę pisać bo muszę to przemyśleć.
Pozdrawiam Was gorąco.
Kasia