spojrzę na to optymistycznie… (b.długie)

witam po nieplanowanej dłuższej przerwie…
te które, jeszcze mnie pamiętają wiedzą, że czekałam na rozpoczęcie starań, przerwanych przez kilkumiesięczną kurację antybiotykami…
dużo wcześniej była i ciąża pozamaciczna (laparotomia), i poronienie, i hiperprolaktynemia, i niekończące się historie z torbielami, itd.
razem z niektórymi dziewczynami przeżywałam ich oczekiwanie na zabieg laparoskopii, zastanawiając się czy i mnie to nie ominie.

no i nie ominęło – w piątek wyszłam ze szpitala po tygodniowym pobycie po niezaplanowanej operacji.
nie zdążyłam się przygotować psychicznie – wyobraźcie sobie, że w poprzedni piątek byłam umówiona na 17-tą na powtórne USG, żeby sprawdzić czy wcześniej zauważona torbiel się wchłonie… nie dotarłam na to USG – do 17-ej to już byłam po operacji, a przed nią po dwóch innych USG (w dwóch szpitalach, bo przewożono mnie karetką).
kiedy w końcu ulokowano mnie w szpitalu “na obserwacji” (jak mi się wydawało w pierwszej chwili), podeszła do mnie pielęgniarka, żeby przygotować mnie do zabiegu. jakiego zabiegu?? miałam podpisać zgodę na laparoskopię, z możliwością rozszerzenia do laparotomii, z możliwością usunięcia jajnika. na tą ostatnią ewentualność się nie zgodziłam. wykreśliłam i podpisałam, że jestem świadoma konsekwecji. nie będę pisała, ile mnie to wszystko kosztowało łez i nerwów. a jeszcze mój facet był w delegacji.

uffff…. myślałam, że jak w końcu dotrę do komputera i do forum to Wam tu pięknie wypłaczę oczęta, ale nie będę jednak tego robić.

operacja nie skończyła się na laparoskopii, okazało się, że w brzuszku było b. dużo zrostów, więc zdecydowano się na laparotomię. już podczas badania USG okazało się tej poprzedniej torbieli nie ma, ale za to jest już następna. bali się, że ona się podkręca – stąd ta laparoskopia. troszkę sie pomylili, bo okazało się, że moje dolegliwości wynikały z tego, że ona już pękła.

suma summarum – dobrze, że mnie pocięli 🙂 mam dziurkę w pępuszku, no i pięknie pocięty brzuszek (cięli po starej bliźnie). w brzuszku jak na razie nie ma torbieli, i paskudnych zrostów, których naprawdę było mnóstwo.
i ostatnia rzecz, pani docent Śpiewankiewicz (szpital bielański) powiedziała, że mogę zacząć się starać MIESIĄC po operacji??!!!! uwierzycie??!!! ba! nawet to zalecała, ze względu na to, że już wie, że ja mam skłonność do tych paskudnych zrostów, ale nie wie jak szybko one u mnie powstają (poprzednią operację miałam 7 lat temu).
dziewczyny – moja prośba do Was – trzymajcie kciuki żeby ten miesiąc nie przyniósł kolejnych niespodziewanych rewelacji, oprócz rewelacyjnej rekonwalescencji, a już kolejny – przyniósł mi dziecko.
musi się w końcu udać….

monika, która jeszcze nie może się starać
[Zobacz stronę]

Edited by mała_m on 2004/03/16 15:28.