Forum: Leczenie niepłodności

tak to chyba miejsce dla mnie- nowa/stara

Dodano ponad rok temu, kasiejka

Witam Dziewczyny! wiecie co? dziś a właściwie całkiem przed przed chwilą tu weszłam i chyba właśnie decyduję się zakotwiczyć tu swój strudzony statek.

Dopłynęłam tu po 18 cyklach bezowocnych starań, całym wachlarzu emocji- całej gamie odczuć, wytężonego planowania, radosnego, pełnego euforii wyczekiwania, niecierpliwienia się, niepokoju,obaw, lęku, paniki, frustracji, złości, wściekłości, buntu, rozpaczy, poddania się, wyciszania, godzenia się, cichej i pokornej postawie nadziei przeplatanej miarowo nadpływającymi i odpływającymi falami smutku i nostalgii, że chyba jednak moje życie pozostanie niestety życiem bezdzietnej kobiety, która będzie musiała inaczej wypełnić w życiu tę dramatyczną pustkę i okresami nadprzyrodzonej wręcz pewnosci i wiary oraz mobilizacji do walki, że przecież cierpliwość i wysiłek zawsze w końcu są najchojniej wynagrodzone.
Odważyłam się tu wejść z takim myśleniem o nas jako o małżeństwie chyba po raz pierwszy od kiedy pierwszym moim odruchowym działaniem po wejściu na forum było kliknięcie na dział “Starające się” bo przecież staraliśmy się przez cały ten czas, staramy dalej a jakże.
Po tych wszystkich miłych, wzmacniających i ubogacających doświadczeniach dzielenia się, niesienia i otrzymywania wsparcia od tylu fantastycznych dziewczyn, po odprawieniu wreszcie tylu fajnych, dojrzałych do macierzyństwa kobiet na dział “Oczekujące” , po stwierdzeniu wreszcie ostatnimi czasy, że jakoś już coraz mniej a obecnie to już niemal kompletnie nie pasuję do tego staraniowego grona atakiego świeżutkiego, radosnego tchnącego naiwnością i niecierpliwością- myślę, że czas się odnaleźć gdzie indziej bo tam czuję się wyobcowana.
Jakoś tak czuję, że w tamtym tak ulubionym przeze mnie dotąd dziale od wielu tygodni poruszane są już tematy,problemy, które mnie wcale nie ciekawią, nie nurtują, nie zaskakują,nie pogłębiają mojej wiedzy, wręcz drażnią swoją powszedniością.Czuję, że swoimi bólami dzielić się za bardzo tam nie powinnam, nie powinnam truć swoimi doświadczeniami świeżych umysłów tych dziewczyn nieskażonych jeszcze dzikim niepokojem o brak dziecka.
Odkrywam też, że to już jakoś nie ten przedział wiekowy, nie ten etap życia, nie ta wiatropylność- typowa dla wielu z nich łatwość zachodzenia w ciążę- one już starają się o drugie a są młodziutkie, ja za 4 dni kończę 30 i mam jedynie psiaka zamiast dziecka by kimś móc się opiekować, by do kogoś mówić pieszczotliwie jak do dziecka i dbać ponad psią miarę, by do reszty nie oszaleć.
Ale spokojnie tak nieco dramatycznie piszę a jednak teraz nie szaleję, ostatnie miesiące, tygodnie są raczej wyciszone- nauczyłam się chyba tego z czasem. Nauczę więcej gdy to jeszcze potrwa.
Jestem teraz(ale nie ręczę co będzie za chwilę,za dzień, dwa) spokojna i nieco pogodzona i potrafię to wszystko co tu bazgrzę o nocnej porze pisać z dystansem tylko przywołując w pamięci wszystkie doświadczone już stany ducha.
Tak więc jak już pisałam dziś po raz pierwszy tu weszłam ale nie tak jak kiedyś co mi się też niesłychanie rzadko zdarzało, trakując tę stronę jak widmo, jak ciekawostkę zoologiczną – przerażającą i dlatego może intrygującą do obejrzenia ale tylko obejrzenia i czmychnięcia by tak o sobie jako o być może niepłodnej- broń Boże nie pomyśleć.
Dziś weszłam tu jak swoja, jak do domu, jak wchodzi ktoś ktoś kto znajduje tu na tym dziale forum miejsce jedyne, odpowiednie dla siebie.Pozostanę tu jeśli pozwolicie mi się trochę ogrzać w Waszym milym towarzystwie.Może znajdę siłę, więcej siły by szukać dalej by odkrywać inne oprócz tych znanych mi przyczyny. Jak dotąd wysoka hyperprolaktynemia leczona u obojga od lutego bromergonem, po drodze u mnie leczenie torbieli, bardzo, bardzo kiepskie nasienie męża.Tyle wystarczy choć wiem, że wiele z was boryka się bez szemrania z wieloma innymi poważniejszymi problemami zdrowotnymi.
Przygarnijcie mnie i niech wierzę, że bycie tu nie jest jednocześnie kapitulacją, poddaniem się lecz właśnie podjętą poważniej walką.

Mój mąż jak mu właśnie oświadczyłam, że chyba tu zakotwiczę stwierdził: “A nie za drastyczny krok stosujesz? Niepłodność?”
Tak,…. to co przeżywamy chyba tak się właśnie niestety nazywa… Niestety…ale wierzę, że to cierpienie się niedługo skończy. Od przyszłego cyklu ginka wreszcie włącza mi stymulację owulacji clostobelgytem- szczerze mówiąc nie pokładam w tym wielkich nadziei ale to jakiś krok naprzod, coś się ruszy po wielu miesiącach, męża wypycham wreszcie z wynikami do androloga- po 5 miesiącach wypychania w końcu przewalczyłam by przestał stawiać opór i tam się udał z wizytą.

Pozdrawiam Was wszystkie. Z góry przepraszam za moją nieznośną przeciagłą pisaninę- jakoś mi trudno pisać krócej i zwięźlej. Kasia

Edited by Kasiejka on 2006/11/19 11:24.