Inseminacja a in vitro – czym się różnią?

Trudności z poczęciem potomstwa pojawiają się obecnie u coraz większej ilości par pragnących zostać rodzicami. Według WHO, kiedy czas podejmowania bezowocnych prób wydłuża się do kilku, a w niektórych przypadkach nawet kilkunastu lat, wielu partnerów decyduje się na skorzystanie z profesjonalnej pomocy i zastosowanie metod wspomaganego rozrodu. Inseminacja a in vitro – czym się różnią i kiedy warto się im poddać? Jak się przygotować do obu zabiegów i na jaką ich skuteczność można liczyć?

Inseminacja domaciczna a in vitro – podstawowa różnica

Inseminacja domaciczna to jedna z metod wspomagania rozrodu, którą stosuje się w oparciu o naturalny cykl kobiety lub przy udziale dodatkowej stymulacji jajeczkowania. Jest to najprostsza i jedna z najmniej obciążających dla organizmu pacjentki form leczenia niepłodności. Inseminacja polega bowiem na wprowadzeniu do macicy za pomocą cienkiego cewnika, przygotowanego uprzednio w laboratorium nasienia. Taki sposób aplikacji omija naturalną barierę śluzu szyjkowego, w którym znajdują się przeciwciała, bakterie i grzyby, co pozwala zwiększyć szansę na powodzenie zapłodnienia. Co ważne, nasienie w przypadku inseminacji domacicznej może zostać pobrane zarówno od partnera pacjentki, jak i innego dawcy. Spowodowane jest to faktem, że najczęstszym wskazaniem do przeprowadzenia zabiegu są problemy z jakością nasienia i męskim ograniczeniem płodności.

In vitro to kolejna obok inseminacji metoda wspomagania rozrodu, ale bynajmniej nie powinna być traktowana jako rozwiązanie dla niej alternatywne. Obie procedury charakteryzują się bowiem innymi wskazaniami medycznymi kwalifikującymi pacjentów do przeprowadzenia zabiegu. Podstawową różnicę pomiędzy inseminacją a in vitro stanowi miejsce, w którym dochodzi do zapłodnienia. W przypadku inseminacji jest to jama macicy, natomiast in vitro to procedura zapłodnienia pozaustrojowego. Zabieg ten polega na wyselekcjonowaniu komórek jajowych i plemników, połączeniu ich w warunkach laboratoryjnych, a następnie wprowadzeniu gotowego zarodka przez drogi rodne do macicy pacjentki. In vitro jest zdecydowanie bardziej skomplikowaną procedurą niż inseminacja, daje jednak szansę na poczęcie potomstwa w momencie, w którym wszystkie pozostałe metody wspomagania rozrodu okazały się nieskuteczne.

Inseminacja – wskazania do wykonania zabiegu

Podstawowym wskazaniem do przeprowadzenia inseminacji domacicznej są męskie ograniczenia płodności, takie jak np. oligospermia lub mała ruchliwość plemników. Dodatkowo, czynnikiem kwalifikującym do zabiegu może być także łagodna postać endometriozy u kobiety, objawiająca się narastaniem komórek nabłonka endometrium poza właściwym miejscem ich występowania, a więc jamą macicy. Wśród wskazań medycznych do wykonania inseminacji wymienia się najczęściej:

  • obniżone parametry nasienia (oligospermia, azoospermia lub niewystarczająca ruchliwość plemników),
  • zaburzenia cyklu wpływające na regularność występowania owulacji,
  • anatomiczne anomalie w budowie szyjki macicy,
  • tzw. wrogi śluz szyjkowy zawierający przeciwciała niszczące nasienie i uniemożliwiające plemnikom przedostanie się przez kanał szyjki macicy,
  • czynniki uniemożliwiające prawidłowe współżycie,
  • endometrioza I i II stopnia,
  • niepłodność idiopatyczna, a więc taka, której przyczyn nie można ustalić.

Kiedy zalecana jest procedura in vitro?

Zabieg in vitro (IVF) należy do zdecydowanie bardziej skomplikowanych metod wspomagania rozrodu niż inseminacja. Polega na pozaustrojowym połączeniu komórki jajowej i plemnika, 6-cio dniowej inkubacji oraz transferze zarodka do jamy macicy. Taki przebieg procedury pozwala ominąć większość barier stających na drodze do powodzenia zapłodnienia i dlatego stosuje się ją najczęściej jako ostateczne rozwiązanie, w momencie, w którym wszystkie inne metody zawiodą. Jakie wskazania medyczne kwalifikują do wykonania zabiegu in vitro? Zazwyczaj są to:

  • endometrioza w stopniu zaawansowanym (endometrioza zmniejsza szanse na poczęcie w jednym cyklu z 20% do nawet 2%),
  • niedrożność jajowodów, niedająca się zniwelować za pomocą zabiegu ich udrażniania,
  • nosicielstwo wirusa HIV lub HCV u partnera,
  • planowane przeprowadzenie chemioterapii bądź radioterapii mogących nieodwracalnie uszkodzić strukturę jajników,
  • zmiany genetyczne w genotypie jednego bądź obojga partnerów mogące stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia potomstwa.

Więcej informacji na temat wskazań i zaleceń do wykonania procedury inseminacji domacicznej można znaleźć np. na stronie: https://www.klinikainvicta.pl/leczenie-nieplodnosci/metody-leczenia/inseminacja-domaciczna/

Inseminacja a in vitro – jak przygotować się do obu zabiegów?

Pomimo tego, że inseminacja domaciczna i in vitro to różne metody wspomagania rozrodu, które charakteryzują inne wskazania medyczne do ich wykonania, to przygotowanie partnerów do zabiegu i badania, jakim powinni się poddać, są w dużej mierze podobne. Zarówno u kobiety, jak i u mężczyzny przed przeprowadzeniem zabiegu inseminacji bądź in vitro wykonuje się takie badania, jak:

  • oznaczenie grupy krwi,
  • badanie wirusologiczne, a więc VDRL lub OWA, CMV w klasie IgM,
  • badanie serologiczne polegające na wykryciu antygenów wirusa w badanym materiale, a więc Anty-HIV-1,2; Anty-HBc; Anty-HCV-Ab; HBsAg.

Ze względu na to, że to w organizmie kobiety będzie rozwijał się płód, pacjentka musi zostać poddana szeregowi dodatkowych badań, do których należą:

  • badania na oznaczenie hormonów FSH, LH i estradiol w 2-3 dniu cyklu oraz AMH w dowolnym dniu,
  • USG narządu rodnego pozwalające określić ilość pęcherzyków antralnych,
  • badanie cytologiczne, najlepiej nie starsze niż 6 miesięcy (często przyjmowane są także wyniki uzyskane do 12 miesięcy wstecz),
  • badanie obecności czynników infekcyjnych, takich jak Chlamydia, Mycoplasma i Ureaplasma,
  • posiewy bakteriologiczne i mykologiczne z pochwy,
  • w przypadku uzyskania ujemnych wyników w badaniach na obecność czynników infekcyjnych, bakteriologicznych i mykologicznych – badanie drożności jajowodów,
  • oznaczenie Toxoplazmozy w klasie IgG oraz IgM, a także różyczki w klasie IgG.

Dodatkowe badania zlecane są także w przypadku partnera, a należą do nich zazwyczaj analizy nasienia w kierunku występowania oligospermii, azoospermii, badania ruchliwości plemników, a w określonych przypadkach także badanie kariotypu, mutacji CFTR oraz AZF.

Czy inseminacja i in vitro mają podobną skuteczność?

Jedną z najważniejszych różnic pomiędzy procedurą inseminacji a in vitro jest poziom skuteczności obu zabiegów. Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że istnieje szereg czynników wpływających w bardziej lub mniej istotnym stopniu na powodzenie procedury. Należą do nich przede wszystkim parametry nasienia, wiek pacjentki, ilość dojrzałych pęcherzyków, a także aspekty indywidualne (np. niepłodność idiopatyczna), które determinują kształt statystyk. W przypadku inseminacji domacicznej szacuje się, że jej skuteczność wynosi ok. 12%. Po trzech nieudanych próbach procedury zaleca się rozważenie zastosowania innej metody wspomagania rozrodu, która najczęściej jest wówczas in vitro.

Zapłodnienie pozaustrojowe charakteryzuje się wyższą skutecznością niż inseminacja domaciczna. W Polsce ok. 35% prób in zapłodnienia in vitro kończy się powodzeniem, co sprawia, że w tym względzie wyprzedzamy takie kraje jak Niemcy, Włochy czy Wielką Brytanię. Oczywiście, średnia skuteczność pozaustrojowego zapłodnienia zależy od wielu czynników, o których więcej można przeczytać na przykład na stronie: https://www.klinikainvicta.pl/leczenie-nieplodnosci/metody-leczenia/zaplodnienie-in-vitro/.

Dodaj komentarz

Rozwój niemowląt

Śledzik Niemowlaka

Śledzik Niemowlaka Nie pamiętasz o której godzinie zasnęło Twoje dziecko? Czy przed ostatnim karmieniem w butelce było 60 czy 40 ml pokarmu? Czy pieluszkę zmieniałaś godzinę czy trzy godziny temu?...

Czytaj dalej →
Rodzice.pl - ciąża, poród, dziecko - poradnik dla Rodziców
Logo