poród – nie taki diabeł straszny…

… jak go malują!
Postanowiłam napisać ten post aby podnieść na duchu dziewczyny, które nastawiają się, że wszystko moze pójść źle w trakcie porodu, panikują wiele miesiący przed wielkim dniem.
Moja Alusia urodziła się bardzo szybko i sprawnie. Fakt, ze objawy przedporodowe miałam już kilka tygodni wcześniej, byłam zagrozona wcześniejszym porodem, brałam końskie dawki fenoterolu (tabletki, kropłówka). W połowie listopada odstawiłam leki, ginekolog wstwierdził, że pewnie urodzę w ciągu kilku najbliższych dni, tym bardziej że miałam już lekkie rozwarcie i sktóconą szyjkę. Wytrwałam jeszcze 2 tygodnie- w międzyczasie parokrotnie odchodził mi czop śluzowy, pobolewał mnie brzuch, miałam ucisk na krocze. Na kolejnej wizycie okazało się, że rozwacie jest 2-centyumetrowe a szyjka całkowicie zgładzona. Kolejnego dnia obudziłam się dość wcześnie, stwierdziłam, że niestety znowu boli mnie krocze (choć miałam parę dni spokoju), okazało się również że ponownie ochodzi mi czop śluzowy – ale dla mnie to nie była żadna nowość. Zaskoczyło mnie jedynie stwierdzenie męża “wydaje mi się, że brzuch ci się opuścił”. Rzeczywiście, był troche niżej… Od rana pobolewał mnie brzuch, czym się szczególnie nie przejełam – w końcu działo się to nie pierwszy raz. Pojechałam na obiad do rodziców i powoli zaczęłam się zastanawiać czy rzeczywiście poród nie jest już tuż, tuż. Brzuch nie przestawał boleć, a wręcz przeciwnie, co jakiś czas ból sie nasilał. Pod wieczór, około szóstej wróciłam do domu, położyłam się, a bóle stawały się coraz silniejsze i częstsze. Do myślenie dała mi biegunka, która się u mnie pojawiła. Powoli zaczęłam się zastanawiać czy nie zadzwonić po męża, ale nie chciałam mu zawracać głowy fałszywym alarmem. Poszłam się okąpać co pozytywnie wpłynęło na moje samopoczucie. Mąż wrócił do domu ok 20-ej. Zaczęłam mu marudzić, że czuję się jakoś dziwnie. Adam stwierdził że może tak już pojedziemy a ja na to że nie wiem czy ten ból to skurcze, a poza tym nie chcę jechać do szpitala jeśli nie mam pewności, że to poród, bo jeszcze zostawią mnie na obserwację, a ja miałam już dosyć pobytu w szpitalu. Maż zjadł kolację, ja zaczęłam powoli dopakowywać torbę, poszłam do toalety i stwierdziłam, że coś ze mnie wypływa – najpierw mały strumyczek, potem już cały potop. To były wody płodowe, czyli poród zaczął się NA PEWNO! W szpitalu bylismy gdzieś ok. 21. Zgłosiłam dyzurującej połoznej, że mam regularne skurcze i że wody mie odchodzą, a ta stwierdziła, że mam sobie usiąśc i czekać, bo KTG jest zajęte. Czekałam z mężem gdzieś 20 minut, położne nie przejeły się mną za bardzo, może dlatego, że nie zwijałam się z bólu i żartowaliśmy sobie z mężem. W koncu doczekałam się badania. Polożna zaszokowana stwierdziła – “pani przecież ochodzą wody!” A ja na to: ” przecież mówiłam!” Okazało się, ze mam już rozwarcie na 4 cm. Najlepsze jest to, ze KTG nie wykazywało żadnych sporych skurczy, w kazdym razie były o wiele mniejsze niz te, któe miewałam wczesniej. Jedyna roznica, byla taka, że naprawde bolaly. Po KTG przebralam się i pomaszerowałam na porodówkę, a tam niespodzianka – rozwacie na 7 cm! Polozna stwierdzila, że jak chcę to mogę się połozyć, ale ona poleca chodzenie, które przyspieszy poród. Poł godziny dreptania po porodówce i pytanie połoznej czy czuję parcie na stolec. Odpowiedzialam ze tak i to od jakiegos czasu. Kobieta zaprosila mnie na lozko porodowe, w dwie minuty wyjasnila co mam robic. 10 minut pozniej moja mala kruszynka lezala juz na moim brzuszku, byla 22.55. Oczywiscie nie obylo się bez malej paniki w moim wydaniu ale polozna szybko przemowila mi do rozumu.
Wiem ze mialam szczescie, że urodzilam szybko i w miarę bezboleśnie. Ale tak jak i Wy jadąc na porodówkę nie wiedziałam co mnie czeka, nie nastawiajcie sie z góry na wiele godzin męczarni! Panika i strach to bardzo zly doradca. Zyczę Wam aby wasze porody przebiegaly jeszcze szybciej i lagodniej!

Pozdrowienia od 6-dniowej Alicji