Rodzice często martwią się, że ślinotok występujący u ich malucha jest rzeczą, która powinna budzić niepokój. Zastanawiają się, czy nadmierne ślinienie nie jest objawem jakiegoś schorzenia. Kiedy na ślinotok powinno się rzeczywiście zwrócić baczniejszą uwagę? Czy wymagana jest wizyta u lekarza?
Ślina to jeden z płynów ustrojowych, bez którego normalne funkcjonowanie organizmu nie byłoby możliwe. Jej główną funkcją jest uczestniczenie w procesie trawienia. Wstępnie trawi pokarm, pomaga go rozdrabiać, formować z niego łatwy do przełknięcia kęs. Ponadto ślina wspiera układ pokarmowy, ponieważ broni organizm przed patogenami. Zawiera w swoim składzie przeciwciała, które chronią przed bakteriami i wirusami. Jest to szczególnie ważne w przypadku małych dzieci, które uwielbiają badać świat za pomocą ust i języka – wszystko wcześniej czy później wędruje do ich buzi.
Początkowo u noworodka i niemowlęcia produkcja śliny jest uplasowana na stosunkowo niskim poziomie. Nie jest ona potrzeba do rozdrabniania pokarmu, ponieważ maluszek żywi się wyłącznie płynnym mlekiem, w związku z czym jest jej niewiele. Około trzeciego miesiąca życia dziecka produkcja śliny znacząco się zwiększa. Przez kolejne trzy-cztery miesiące śliny będzie bardzo dużo – maluch zaczyna ząbkować. Ponadto w tym okresie do jego diety zaczynają wprowadzane być różnorodne pokarmy, a to również sprzyja większemu wydzielaniu się śliny, ponieważ jest ona potrzebna do rozdrabniania pokarmu. Ślinianki zaczynają reagować na zapachy i widok potraw.
W okresie pomiędzy trzecim a ósmym miesiącem życia malucha, nadmierny ślinotok nie jest niczym niepokojącym. Dziecko co chwila ma mokrą bródkę oraz górę ubranka. Przez kilka miesięcy będzie to normą. Ilość śliny będzie największa w okresie ząbkowania. Ból dziąseł, ich rozpulchnienie i podrażnienie pociągają ze sobą reakcję w postaci zwiększonego ślinotoku. Pamiętaj, by ulżyć maluchowi w jego cierpieniach. Możesz to zrobić poprzez stosowanie odpowiednich żeli, które wsmarowuje się w dziąsełka. Żele dostępne są w aptekach i zawierają w sobie środki przeciwbólowe, które przynoszą dziecku szybką ulgę. Należy jednak pamiętać, że te środki są lekami i nie można przekraczać dziennych dawek, które podane są na opakowaniu bądź w treści ulotki.
W okresie ząbkowania podawaj dziecku także gryzaczek. Pomoże on uśmierzyć uporczywe swędzenie dziąseł. Idealne są takie, które w środku mają płyn. Dzięki temu możesz je schłodzić. Zadziałają jak zimny okład na opuchnięte dziąsła malucha, a ich dotyk przyniesie mu ulgę.
Stale wypływająca ślina może podrażniać i wysuszać delikatną skórę dziecka, a sprawy nie ułatwi częste jej osuszanie i pocieranie. Pamiętaj, by tego nie robić – osuszaj lekko dociskając materiał czy chusteczki, nigdy poprzez pocieranie. Dbaj również o nawilżanie okolic ust malucha.
Twój maluch dawno już okres ząbkowania ma za sobą, a nadal się bardzo ślini? To może być znak, że dzieje się coś niepokojącego. Problem może leżeć w zbyt słabym napięciu mięśni wokół ust. Ich niedomknięcie może sprawiać, że ślina w niekontrolowany sposób się z nich wydostaje.
Drobne ranki, wynikające najczęściej ze skaleczenia, mogą skutkować zwiększonym wydzielaniem śliny, dlatego też ślinotok może towarzyszyć mechanicznym urazom w obrębie jamy ustnej.
Chociaż ślinotok sam w sobie chorobą nie jest, bardzo często jest jednak objawem którejś z nich. Bardzo często towarzyszy zatruciom pokarmowym. Dodatkowo wtedy pojawiają się objawy, takie jak ostry ból brzucha, nudności, biegunka. Organizm za wszelką cenę próbuje oczyścić się z substancji, która mu zaszkodziła, również przez zwiększone wydzielanie śliny.
Ślinotok towarzyszy także zakrztuszeniom. Przez kilka chwil może być jedynym objawem tego, że do dróg oddechowych Twojego malucha dostało się ciało obce. Należy wtedy bezzwłocznie reagować, ponieważ może dojść nawet do uduszenia.
Ślinotok u dziecka występuje także przy schorzeniach błon śluzowych jamy ustnej. Pojawia się on przy aftach i opryszczkach. Innymi przyczynami ślinotoku mogą być stany chorobowe gardła, w tym jego przewlekłe zapalenie, a także zapalenie głośni, zapalenie krtani, ropień okołomigdałkowy czy ropień zagardłowy.
