Dziecko niepasujące do koncepcji

1. rena12 Dodane ponad rok temu,

   smutne, straszne ale chyba jestem w stnie to jakoś tam zrozumieć

   mamy znajomego – lat 27- sowjego czasu szóstkę w lotto trafił a rok później chore dziecko mu się urodziło – ironia losu?

   z naszego wschodniego miasteczka mamy posła -pierwszego, nigdy tu nie było żadnego parlamentarzysty – kiedyś, kiedy jeszcze nie było mowy o posłowaniu poznałam jego żonę w kolejce do laryngologa – była z ich upośledzoną córką może 8-9 letnią. Ostatnio duzo o nich myślałam, ile to wymagałao siły i walki od nich, są tak młodzi (on rocznik 84 ona chyba jeszcze młodsza), że podejrzewam, że ta chora Zosia urodziła się na początku studiów a jakoś dają radę. Ja wiem rodzicielstwo daje siłę, wielką siłę tylko jak widać czasami jej brakuje, nie ma jej aż tyle.

   Odpowiedz
2. asik Dodane ponad rok temu,

   Rena ja nie mówię, że jest lekko
   ale jeśli ktoś z góry zakłada, że nie chce, nie da rady, nawet nie będzie się starał
   to jest to po prostu pójście na łatwiznę

   Odpowiedz
3. beamama Dodane ponad rok temu,

   Nie lubię takiego generalizowania….że my, to pokolenie trudnych rodziców, że stępiona wrażliwość, że nas nie nauczono odpowiedzialności…
   Tak jakby te 30 lat temu dzieci do DD nie oddawano.

   Nie odważę się oceniać tych rodziców

   🙁

   Odpowiedz
4. vieshack Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez beamama
   Nie lubię takiego generalizowania….że my, to pokolenie trudnych rodziców, że stępiona wrażliwość, że nas nie nauczono odpowiedzialności…
   Tak jakby te 30 lat temu dzieci do DD nie oddawano.

   Nie odważę się oceniać tych rodziców

   🙁

   ani ja

   Odpowiedz
5. ciapa Dodane ponad rok temu,

   Temat strasznie trudny
   Dla mnie ZD to nie żadna tragedia
   Mam znajomych – piękni, młodzi, bogaci – dziecko niewidome z porażeniem czteronończnowym – to jest dla mnie dramat…i podjęli walkę i uważam, ze są bohaterami

   Trudno mi to zrozumieć, ze ktoś oddaje planowane dziecko tylko dlatego, ze ma ZD
   Jednak nie daję sobie prawa do oceniania tych ludzi

   Odpowiedz
6. zuzel Dodane ponad rok temu,

   Zamieszczone przez vieshack
   ani ja

   Ani ja.

   Odpowiedz
7. rena12 Dodane ponad rok temu,

   ja też nie chcę tu nikogo oceniać

   najbardziej utkiwł mi w głowie ten fragment ze zdjęciem
   co czuje rodzic, kiedy ktoś mówi, że dzieci na zdjęciu wcale nie są takie śliczne ze względu na jego dziecko? horrrrrrror

   ludzie wstydzą się choroby, inności czy to swojej czy kogoś bliskiego

   Odpowiedz
8. bocian201 Dodane ponad rok temu,

   Hmmm ja się tu mogę zarzekac że ja bym nigdy,jak oni mogli itp
   ale wiecie jak byłam w ciąży z małą w pewnym momencie ginekolog podejrzewał ZD i wiecie co różne myśli przychodzą wtedy do głowy i nie są one najfajniejsze
   Aha napiszę że mała zdrowa
   I jeszcze jak ją urodziłam na oddziale kobieta zrzekła się praw do syna zdrowy noworodek nie znam powodów ale uważałam i nadal uważam że to pewien przejaw miłości umożliwienie temu dziecku adopcji szansy na normalne życie
   a nie wyrzucenie na śmietnik

   Odpowiedz
9. olesia Dodane ponad rok temu,

   Ja jestem piękna (?), młoda (???), po dobrych studiach i mam takie dziecko.
   Nie oceniam tych, którzy oddają – wiem, że trzeba poświęcić się całkowicie, cała rodzina jest w zasadzie chora.
   Nie oceniam tych ludzi, ich wybór. Fakt, dobrze, że nie usunęła.

   Nasunęła mi się jesnak refleksja. Być może ta pani będzie kiedyś zniedołążniałą staruszką potrzebującą pomocy. Czy – jeśli będzie miała – dzieci będzie pasować do ich idealnego świata?

   Odpowiedz
10. awkaminska Dodane ponad rok temu,

    trudno oceniać…. lepiej nie krtykować…

    ale….

    no właśnie chyba pojawia się “ale” gdy się to czyta…

    “korporacyjne” podejście…. rzeczywiście jest jakieś “korporacyjne” myślenie w którym wyjście poza standard nie jest postrzegane normalnie i to nie dotyczy wyjścia poza standard “mam śliczne zdrowe, mądre dziecko” ale tym stadnadrem jest także ilość dzieci…. W korporacjach w których stawia się na przebojwych pracowników nie ma miejsac dla rodziców dzieci z problemamy i rodziców z większąilością dzieci (nawet zdrowych).. pamiętam jak się czułam 5 lat temu mówiąc że jestem wciąży nr. 3… spojżenia, gratulace od tych co mnie nie znali a po gratulacjach dziwne zmieszanie gdy mówiłam że to zdiecko nr. 3… i jawnie powiedziane prze redaktor naczelną “absurdem jest dziś mieć 3 dzieci, a niemożliwe by przy 3-ce pracować”… widać że “absurdem” jest też wychowywać dziecko chore :(…

    Odpowiedz
11. ciapa Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez rena12
    ja też nie chcę tu nikogo oceniać

    najbardziej utkiwł mi w głowie ten fragment ze zdjęciem
    co czuje rodzic, kiedy ktoś mówi, że dzieci na zdjęciu wcale nie są takie śliczne ze względu na jego dziecko? horrrrrrror

    ludzie wstydzą się choroby, inności czy to swojej czy kogoś bliskiego

    Mnie szczerze ten fragment też najbardziej zasmucił

    Mam kumpele z czasów szkoły średniej – bardzo ładna, popularna, lubiąca zabawę, wydawała się taką lekką blondynką – urodziło jej się dziecko z ZD – początkowo wśród znajomych był szok, konsternacja – teraz młody ma 2 lata – wszyscy go ubóstwiają, wśród znajomych i ogólne też są akceptowani, nikt nie robi różnicy, chodzi z moją młodą do żłobka, dziewczyna zmieniła się nie do poznania, znormalniała 😉
    Wszystko zależy od ludzi i pewnie od doświadczeń i od środowiska, właśnie…te wielkie korporacje… słoma z butów wystaje

    Odpowiedz
12. gobin Dodane ponad rok temu,

    artykuły piszę się różnie jedne są przeniesione bardzo rzetelnie i czytam to co odbiorca powiedział słowo w słowo. Inne są po obcinane wyjęte z kontekstu. Trudno oceniać, choć artykuł bardzo mocny.

    jeszcze chciałam dodać to nie dzieje się tylko teraz tak było wcześniej. Niestety Społeczeństwo polskie bardziej niż inni boją sie inności,

    Odpowiedz
13. goracakawa Dodane ponad rok temu,

    Ja szczerze to nie wiem – czy nie oceniam takich ludzi i takie sytuacje.
    Nie to jest najważniejsze dla mnie w tym artykule… Ale to jaką mają pewność, że to dziecko zawsze będzie zdrowe…piękne i że nie bedzie miała ADHD, Autyzmu, Raka i innych nieszczęść…i co wtedy też oddadzą…
    Ja tego nie rozumiem…
    Życzę im, żeby ich to spotkało – jak np. ulegną wypadkowi i będą sparaliżowani i brzydcy…
    Boli mnie jak dziecko oddaje się jak parę butów, które nie są “trendy”..

    Za to widziałam w szpitalu dziecięcym dużo i kłaniam się do stóp przed każdym rodzicem, które walczy o chore dziecko. Nie miałam pojęcia że samo patrzenie na to jest takie trudne.

    Człowieka poznaje się w dramatycznych chwilach a nie w “fajnych”.
    To jest wyrazem człowieczeństwa.

    Odpowiedz
14. lilavati Dodane ponad rok temu,

    Tyle wiemy o sobie ile nas sprawdzono
    Wisława Szymborska

    Odpowiedz
15. gevalia2006 Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez ania_st
    Tyle wiemy o sobie ile nas sprawdzono
    Wisława Szymborska

    święte słowa

    Odpowiedz
16. Anonim Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez ciapa
    Mnie szczerze ten fragment też najbardziej zasmucił

    Mam kumpele z czasów szkoły średniej – bardzo ładna, popularna, lubiąca zabawę, wydawała się taką lekką blondynką – urodziło jej się dziecko z ZD – początkowo wśród znajomych był szok, konsternacja – teraz młody ma 2 lata – wszyscy go ubóstwiają, wśród znajomych i ogólne też są akceptowani, nikt nie robi różnicy, chodzi z moją młodą do żłobka, dziewczyna zmieniła się nie do poznania, znormalniała 😉
    Wszystko zależy od ludzi i pewnie od doświadczeń i od środowiska, właśnie…te wielkie korporacje… słoma z butów wystaje

    zbyt mocno generalizujesz

    Odpowiedz
17. kas Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez gobin
    artykuły piszę się różnie jedne są przeniesione bardzo rzetelnie i czytam to co odbiorca powiedział słowo w słowo. Inne są po obcinane wyjęte z kontekstu.

    O to, to (ja tez obcięłam Twój tekst, żeby nie było).
    Dla mnie jest to artykuł “z tezą” i wszystko jest do tej tezy ładnie dopasowane. I nie mówię, że artykuł kłamie, bo pewnie te konkretne przypadki są jak najbardziej prawdziwe, ale czy można na ich podstawie wyciągnąć wnioski na szerszą skalę – wątpię.

    Odpowiedz
18. ciapa Dodane ponad rok temu,

    Zamieszczone przez ewkam
    zbyt mocno generalizujesz

    pewnie tak
    Piszę na podstawie tego co czytam i paru znajomych, którzy mieli przyjemność

    Może są cudowne pro rodzinne korporacje
    Gdzie matka z małym/chorym dzieckiem nie burzy cukierkowego wizerunku
    Może gdzieś tam są…

    Odpowiedz
19. cukierkova Dodane ponad rok temu,

    przeczytalam artykuł..i kurde az sie wnerwilam.. jak mozna dziecko oddac tylko temu ze chore sie urodzilo?? Lub nawet z innego powodu.. bo sie znudzilo, bo nie pasuje do mnie??

    A jak urodzi sie zdrowe i choroba ujawni sie pozniej??

    Odpowiedz
20. kantalupa Dodane ponad rok temu,

    boszzzzz, okropnie sie to czytalo

    w zyciu nie mozna uciekac od tego, co nas spotyka
    to przeciez nie rozwiazuje naszych problemu, a jedynie je od nas odsuwa

    istnieje duza i czesto przemilczana odpowiedzialnosc we wspolzyciu pomiedzy kochankami
    odpowiedzialnosc, na ktora chyba automatycznie sie piszemy podejmujac takie wspolzycie

    wiem, ze takimi sytuacjami rzadzi przypadek – loteria podzialu genow
    ale ten przypadek nie jest przeciez czyms, czego swiadomosci nie mamy podejmujac wspolzycie

    margines, ktory trzeba brac pod uwage, a nawet jesli nie bierzemy, trzeba umiec sie z jego konsekwencjami zgodzic

    ocenic nie potrafie
    z jednej strony gotuje sie we mnie na sama mysl
    z drugiej nie mam pojecia, czy ja potrafilabym w pelni stanac na wysokosci zadania

    chyba bardziej mnie uderza ta ekspresowa decyzja – jeszcze nie widzialam dziecka, ale juz wiem, ze go nie chce
    ile razy bede mogla tak sobie pochopnie wybierac?
    dzisiaj ZD, jutro krzywy nos?
    gdzie jest granica?
    czy jesli jestem perfekcjonistka i nie bede umiala godnie wychowywac dziecka z jakas prosta fizyczna ulomnoscia typu polidaktylia, tez ktos mnie zrozumie?

    wole o tym nie myslec

    i takie teksty tylko sprowadzaja mnie na ziemie i daja mi do zrozumienia, ze mialam w swoim zyciu wiecej szczescia niz rozumu:(

    Odpowiedz

• 1
• 2
• Następne »

Znasz odpowiedź na pytanie: Dziecko niepasujące do koncepcji