„Romantyczność” Adam Mickiewicz. O czy opowiada najsłynniejsza ballada? Poznaj najważniejsze informacje

Ballada „Romantyczność” to jeden z najważniejszych utworów Mickiewicza i jednocześnie dzieło, które stało się symbolicznym początkiem polskiego romantyzmu. Uczniowie zapoznają się z nim najczęściej w drugiej klasie szkoły średniej. Aby zrozumieć problematykę, niezbędne jest zapoznanie się z kontekstem historycznoliterackim. O czym jest „Romantyczność” Adama Mickiewicza? „Romantyczność” Adam Mickiewicz – poznaj opracowanie tej lektury.

„Romantyczność” Adam Mickiewicz – bohaterowie i streszczenie

Ballada „Romantyczność” to jedno z najważniejszych dzieł okresu romantyzmu w Polsce. Powstał w 1821 roku, ale został wydany dopiero rok lata później, gdy Mickiewicz dołączył go do tomu „Ballady i romanse”.

Utwór opowiada o dość nietypowym i smutnym zdarzeniu, które miało miejsce na rynku jakiegoś niewielkiego miasteczka. Młoda kobieta o imieniu Karusia nie może pogodzić się ze stratą ukochanego Jasieńka i widzi ducha zmarłego, a nawet próbuje z nim rozmawiać. Wokół dziwnie zachowującej się i rozpaczającej dziewczyny szybko zaczynają gromadzić się gapie.

Wiejska gromada wierzy dziewczynie i zaczyna jej współczuć, a także modlić się. Świadkiem zdarzenia jest również pewien starzec, który stara się przekonać zgromadzonych, że takie zjawiska nadprzyrodzone nie istnieją. W polemikę z nim wchodzi narrator, który zarzuca mu brak empatii, zrozumienia i serca dla prostego ludu i respektu wobec tajemnicy ludzkiej duszy.

Ballada „Romantyczność” – bohaterowie:

• Karusia – młoda kobieta, która jakiś czas temu straciła ukochanego Jasia,
• Starzec – obserwator całego zdarzenia na rynku, sceptycznie podchodzi do zachowania dziewczyny, ponieważ prezentuje światopogląd oświeceniowy, oparty na doświadczeniu i rozsądku. Kpi z ludowych przekonań, które opierają się na wierze, duchowości i przesądach.
• Narrator/osoba mówiąca w utworze – świadek zdarzenia, prawdopodobnie osoba młoda, wchodzi w polemikę ze starcem; wierzy dziewczynie i współczuje jej tak samo jak zgromadzony na rynku lud.
• Lud – zgromadzeni na rynku świadkowie zdarzenia, ludzie mieszkający w miasteczku i we wsi; wierzą w duchy i zjawiska nadprzyrodzone; wierzy w wizję dziewczyny i współczuje jej straty.

Zobacz: Wesele – test z lektury. Sprawdź, jak dobrze znasz tę klasykę literatury polskiej

„Romantyczność” Adam Mickiewicz – plan wydarzeń

1. W środku dnia na rynku miasteczka młoda kobieta Karusia zaczyna dziwnie się zachowywać, krzyczy, płacze, śmieje się, wyciąga ręce przed siebie, nie reaguje na pytania.
2. Dziewczyna zwraca się do zmarłego ukochanego; mówi, że jest zimny i blady.
3. Karusia rozpacza, mówi, że chciałaby dołączyć do ukochanego, bo nikt z żyjących jej nie rozumie.
4. Zaciekawieni i zaniepokojeni ludzie zaczynają się gromadzić wokół dziewczyny.
5. Lud wierzy, że dziewczyna rzeczywiście widzi swojego ukochanego, i zaczyna się modlić.
6. Narrator ballady również deklaruje, że wierzy dziewczynie, i zaczyna się modlić.
7. Nagle odzywa się obserwujący całą sytuację starzec, który zaczyna kpić ze zgromadzonych i zarzuca im, że wierzą w bzdury.
8. Wtedy wtrąca się narrator, który deklaruje, że uczucia i wiara bardziej do niego przemawia, niż doświadczenie i rozsądek starca.

Sprawdź: Mitologia Parandowskiego. Poznaj najważniejsze wątki i postacie. Które mity trzeba znać?

„Romantyczność” – interpretacja

Ballada Adama Mickiewicza „Romantyczność” jest uznawana za manifest programowy polskich romantyków, a wydany w 1822 roku zbiór o tytule „Ballady i romanse” stanowi symboliczny początek romantyzmu w naszym kraju.

Jest to utwór szczególny, ponieważ prezentuje polemikę pomiędzy pokoleniem oświecenia a przedstawicielami nowego światopoglądu – romantycznego. Na początku wieku XIX dyskusja między romantykami a klasykami była niezwykle zacięta.

Starzec reprezentuje światopogląd oświecenia, postrzega świat w sposób naukowy i nie wierzy w nic, czego nie da się poznać empirycznie i sprawdzić. Patrzy więc na Karusię jak na osobę obłąkaną, odrzuca istnienie jakichkolwiek zjawisk nadprzyrodzonych. Narrator, przedstawiciel młodego pokolenia, nie zgadza się z nim. Jego zdaniem metody naukowego poznania (symbolizowane przez „szkiełko i oko”) nie docierają do prawdy o świecie. Uważa, że najlepszą drogą poznania jest kierowanie się uczuciami i wiarą. Przyjmuje, że istnieją takie tajemnice i siły po­za­ziem­skie, których nie da się zgłębić metodami naukowymi.

Zobacz: Co się stało z Jagną po wygnaniu? Finał powieści różni się od ekranowych adaptacji

Czytelnicy pytają o „Romantyczność” Adama Mickiewicza