Borelioza: Rumień wędrujący

Rumień wędrujący: jak wygląda?

Rumień wędrujący ujawnia się pierwotnie w miejscu ukłucia przez kleszcza. Pojawia się w ciągu trzech tygodni od ugryzienia kleszcza, lecz może mieć to miejsce nawet po trzech miesiącach. Z początku jest to niewielka plamka, która po kilku dniach zaczyna przypominać tarczę strzelniczą: ma zaczerwieniony środek, który otoczony jest bladym okręgiem skóry. Całość obramowana jest kolejnym okręgiem, tym razem skóry mocno zaczerwienionej. Każdego dnia przemieszcza się on coraz dalej i właśnie dlatego mówi się o nim “wędrujący”. Zaczerwienienie zazwyczaj osiąga od 5 do 10 centymetrów średnicy.

Z uwagi na swój charakterystyczny wygląd, rumień nazywany jest również “bawolim okiem”.

Rumień zazwyczaj pojawia się na udach i pośladkach, a także pod pachami i w pachwinach. Często można go zaobserwować na brzuchu, ale bardzo rzadko występuje na plecach. Ponieważ rumień pojawia się na wskutek zagnieżdżenia się w danym obszarze ciała bakterii Borrela, może być zlokalizowany również w innych jego częściach. Bakterie przenoszą się za pomocą układu krwionośnego, zasięg ich wędrówek nie jest więc niczym ograniczony.

Czy rumień wędrujący swędzi?

Rumień to zazwyczaj jedyny objaw zakażenia bakterią związany ze skórą. Rzadziej pojawiają się dodatkowe objawy, a jeśli są, to należy do nich powiększenie węzłów chłonnych w okolicy ugryzionego miejsca, zaczerwienie może być także bolesne. Czasami pojawia się świąd lub nieprzyjemne pieczenie. Ciało w tym miejscu ma także wyraźnie wyższą temperaturę niż pozostały obszar.

Sprawdź: Czym wyróżnia się borelioza u dzieci?

Rumień wędrujący: leczenie

Pojawienie się charakterystycznego objawu boreliozy wymaga natychmiastowego kontaktu z lekarzem. Leczenie rumienia wędrującego polega na wprowadzeniu antybiotykoterapii. Przyjmowanie leku trwa minimum trzy tygodnie. Najczęściej lekarze przepisują doksycyklinę, cefuroksym, amoksycylinę ceftriakson oraz cefotaksym.