Trichotillomania u dzieci: obsesyjne wyrywanie włosów to powód do wizyty u specjalisty!

Trichtillomania — przyczyny i objawy

Trichotillomania zalicza się do zaburzeń z grupy obsesyjno-kompulsywnych, objawiających się powtarzalnymi zachowaniami zorientowanymi na własne ciało. Osoby chore na trichotillomanie zaspokajają swoją potrzebę dobrego samopoczucia za pomocą swoistych powtarzających się zachowań chorego. Czuje on silną i nieodpartą potrzebę wykonywania danej czynności, która staje się wręcz jego obsesją. Trichotillomania polega na nieodpartej, ciągłej chęci wyrywania włosów. Chory wyrywa włosy ze skóry głowy, z brwi oraz innych obszarów ciała, na których one się pojawiają. Często wyrywaniu towarzyszy żucie lub ssanie włosów, prowadzące do ich połykania, co może wywołać dodatkowe problemy żołądkowo-jelitowe. Nie jest do końca ustalone, jakie są bezpośrednie przyczyny trichotillomani. Podobnie, jak przy innych zaburzeniach psychicznych, duży wpływ na ich pojawienie się może mieć przewlekły stres, depresja oraz problemy natury emocjonalnej.

Objawy trichotillomani

Zaburzenia psychiczne często nie są na pierwszy rzut oka rozpoznawalne i wymagają długotrwałej obserwacji i analizy. W przypadku zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych można dość szybko zaobserwować niepokojące zachowania odbiegające od normy.

Do najbardziej typowych objawów trichotillomani możemy zaliczyć:

• częste, powtarzalne wyrywanie włosów z głowy, brwi, rzęs lub innej części ciała
• obserwowalne objawy wypadania włosów, rozrzedzone lub łyse obszary na skórze głowy, rzadkie brwi, lub rzęsy
• intensywne, regularne gryzienie, żucie a nawet jedzenie wyrwanych włosów
• uczucie przyjemności i satysfakcji po wyrwaniu włosów
• maskowanie zaburzenia przed innymi ludźmi

Osoby chore na trichotillomanie wyrywają włosy w różnych sytuacjach. Czasami jest to poprzedzone silnym stresem lub emocjami, innym razem jest to skutek nudy, czy frustracji, zawsze jednak wykonana czynność kończy się uczuciem ulgi i zadowolenia.

Trichotillomania u dzieci

Zaburzenia psychiczne często dotykają nawet małych dzieci, dlatego trichotillomania u dzieci to całkiem możliwy scenariusz. Jeżeli zauważamy, że nasze dziecko zachowuje się nienaturalnie, często bawi się włosami, w sytuacjach stresowych, a także w czynnościach codziennych lubi gryźć włosy, ssać końcówki czy bawić się nimi starając wyrwać, powinniśmy być czujni. Nie jest powiedziane, że każde dziecko bawiące się włosami jest chore na trichotillomanie, jednak każde odbiegające od normy zachowanie powinno zwrócić uwagę rodziców. Małe dzieci czasami nie potrafią mówić o swoich problemach, męczących ich emocjach, lękach czy smutkach. Jeżeli w porę nie zauważymy, że nasze dziecko może mieć problem, zaniedbamy jego potrzeby lub co gorsza zbagatelizujemy pewne zachowania, możemy doprowadzić do rozwinięcia się niechcianych zachowań, a nawet powstania zaburzeń psychicznych takich jak trichotillomania.

Trichotillomania – leczenie

Leczeniem zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych zajmuje się psycholog lub psychiatra, w zależności od stopnia nasilenia objawów choroby. Podstawową metodą walki z przymusowym wyrywaniem włosów, jest terapia odwracania nawyków. Terapia ta koncentruje się głównie na rozwijaniu świadomości choroby. Chorzy mogą być poproszeni o notowanie zachowań i sytuacji, w których czują potrzebę wyrywania włosów. Na tej podstawie chory wraz z terapeutą są w stanie dojść do tego, co jest przyczyną zaburzenia. Świadomość choroby oraz jej przyczyny to pierwszy krok do wyleczenia, kolejny to nauka kontrolowania nawyku. Chory uczy się inaczej reagować na sytuacje powodujące u niego obsesyjną chęć wyrywania włosów. Inną techniką terapeutyczną jest technika ERP. Polega ona na kontroli ekspozycji i powstrzymywania się od reakcji. Wspominane metody leczenia trichotillomani mogą być stosowane nawet u dzieci od 3 roku życia, a także u dorosłych.

Trichotillomania — problem, który trzeba zrozumieć

Wiele osób chorujących na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, w tym na trichotillomanie, ma problem z przyznaniem się do tego, że coś jest nie tak. Czasami nie zdają sobie sprawy z tego, że ich zachowanie jest objawem choroby, a czasami celowo ukrywają ją przed innymi przede wszystkim ze strachu i wstydu. Trichotillomania nie jest silnym zaburzeniem psychicznym. Skutki wyrywania włosów mogą jednak doprowadzić chorego do bardziej poważnych stanów chorobowych, na przykład do depresji. Zakłopotanie oraz wstyd spowodowany skutkami wyrywania włosów sprawiają, że chory może separować się od innych, wpadać w stany lękowe a w najgorszym wypadku w depresje. Bardzo ważne, aby chory uświadomił sobie swój problem i sam chciał sobie pomóc. Przystąpienie do terapii to pierwszy krok do sukcesu.